brak opisu

Owca olkuska, Ovis aries
Występuje w Polsce.
Żywi się trawą, sianem, owsem.
Masa ciała to około czterdzieści kilogramów u samicy i czterdzieści pięć kilogramów u samca.
To jedna z rodzimych ras owiec, występująca regionalnie, wyhodowana została w okolicach Olkusza. Niewątpliwie cechą wyróżniającą owce olkuskie jest ich wysoka plenność, wynosząca średnio dwieście procent, najczęściej bliźniaki i trojaczki, a rekorodowo nawet siedmioraczki. W dwa tysiące drugim roku, jako pierwsza i jedyna rodzima rasa owiec, została wyeksportowana za granicę do Czech i na Słowację. Zainteresowanie hodowców z zagranicy owcą olkuską jest najlepszym potwierdzeniem wyjątkowych wartości cech użytkowych tej rasy owiec, w tym produkcji jagnięciny. Owca okluska to bardzo łagodna rasa polecana również do gospodarstw agroturystycznych.

Królik domowy, Oryctolagus coniculus
Występuje w Europie i Afryce Północnej.
Żywi się sianem, owsem, warzywami okopowymi, gałązkami drzew i krzewów owocowych.
Masa ciała waha się w zakresie od jednego do dziesięciu kilogramów (zależnie od rasy).
Pochodzi od dzikiego królika europejskiego. Jego naturalnym terenem występowania była Europa i Afryka Północna. Zaliczany jest do zajęczaków, czasem mylnie klasyfikowany jako gryzoń. Udomowiony został w Hiszpanii. Króliki charakteryzują się długimi uszami, które umożliwiają im lepszy słuch oraz biorą udział w termoregulacji ciała. W ciągu dnia potrafią żerować od sześćdziesięciu do osiemdziesięciu razy, a czas posiłku trwa około minuty. Najmniejsze rasy królików nie ważą nawet jednego kilograma, natomiast największą żyjącą rasą na świecie jest Flemish Giant – olbrzym biegijski ważący ponad dziewięć kilogramów.

Krowa białogrzbieta, Bos taurus taurus
Występuje w Polsce.
Żywi się trawą, łodygami, zielonymi częściami roślin, sianem.
Masa ciała wynosi od sześciuset do ośmiuset kilogramów.
Krowa białogrzbieta wywodzi się znad dolnej Wisły, Bugu, Sanu oraz Narwi. Rasa ta od wieków występowała na terenach Polski, lecz według drugiej hipotezy przywędrowała do nas przed wiekami z okolic Bałtyku. Charakteryzuje się dużą zdrowotnością oraz wytrzymałością na trudne warunki atmosferyczne, a także doskonale wykorzystuje paszę. Umaszczenie jest zwykle biało czarne, rzadziej czerwone, z białym pasem na grzbiecie. Pracami odtwarzającymi rasę zajął się Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie i od dwa tysiące trzeciego roku bydło białogrzbiete znajduje się w Programie Ochrony Zasobów Genetycznych Zwierząt w Polsce.

Koza karpacka, Capra hircus
Występuje w Polsce.
Żywi się zielonką, sianem, marchwią, owsem, suchym chlebem.
Masa ciała to od czterdziestu do czterdziestu pięciu kilogramów u samic i od czterdziestu pięciu do pięćdziesięciu kilogramów u samców.
Jedna z trzech polskich ras kóz, wszechstronnie użytkowa. W dwa tysiące piątym roku odnaleziono ostatnie dwa gospodarstwa, w których hodowano kozy karpackie. Dzięki staraniom Zakładu Doświadczalnego Instytutu Zootechniki Państwowego Instytutu Badawczego w Odrzechowej i Ogrodu Zoologicznego we Wrocławiu w dwa tysiące dwunastym roku liczba matek wzrosła do czterdziestu sztuk. Mleko kozie uchodzi za bardzo zdrowe, podaje się je dzieciom, używane jest również jako lek przy chorobach płuc. W okresie wojennym, kozy ratowały ludzi przed śmiercią z niedożywienia. Przy skromnym i niewybrednym posiłku koza daje około jednego litra tłustego i pożywnego mleka dziennie.

Koza karłowata, Capra hircus
Występuje w Azji.
Żywi się zielonką, sianem, marchwią, owsem, suchym chlebem.
Masa ciała to około dwadzieścia pięć kilogramów.
Kozy karłowate, zwane również miniaturowymi, pochodzą z Azji, gdzie zostały udomowione około dziesięć tysięcy lat temu. Jest to rasa wszechstronnie użytkowa z przeznaczeniem na mleko i mięso. Dawniej wysuszone odchody kóz używano jako materiał opałowy. Rasa ta jest wytrzymała i odporna na zmienne warunki klimatyczne. Ze względu na bardzo łagodny temperament oraz łatwą hodowlę coraz częściej spotyka się je w gospodarstwach agroturystycznych i w chowie amatorskim. To właśnie koza, przez swoją ciekawość, odkryła krzak dziko rosnącego kawowca na pastwiskach w starożytnej Etiopii.