POBIERZ ETYKIETĘ GATUNKOWĄ – PLIK PDF (rozmiar 1873 KB)
Sowa jarzębata
łac. Surnia ulula, Linnaeus, 1758
Zasiedla strefę tajgi półkuli północnej; zwykle lasy w pobliżu terenów otwartych, takich jak torfowiska, łąki czy zręby. Gniazduje w dziupli, złomie, czy w opuszczonym gnieździe ptaka szponiastego lub krukowatego. Poza okresem lęgowym żyje samotnie, zazwyczaj leci bardziej na południe w poszukiwaniu pokarmu. To gatunek sowy aktywnej w dzień, polującej najczęściej z ukrycia. Sowa jarzębata chętnie przesiaduje na drutach energetycznych i słupach w pobliżu osad ludzkich, z uwagi na łatwiejszy dostęp do gryzoni w zimie; jest przy tym mało płochliwa. Do Polski przylatuje bardzo rzadko, w okresie jesienno-zimowym.
Występowanie: Skandynawia, północna i centralna część Azji, Ameryka Północna: od Alaski po Półwysep Labrador
samiec / samica
Długość ciała: 36–39 cm
Rozpiętość skrzydeł: 74–81 cm
Masa ciała: 0,21–0,38 kg