Żuraw mandżurski (PL)

łac. Grus japonensis, Statius Muller, 1776
Drugi co do wielkości żuraw świata, pierwszy pod względem masy. Gniazda w formie kopca z traw buduje na ziemi. Na głowie ma czerwony płat skóry, który staje się jaskrawy, gdy ptak jest pobudzony bądź zaniepokojony. Całkowite pierzenie przechodzi co 2 lata, tracąc zdolność latania na 5–6 tyg. Przypada to na czas wodzenia piskląt. We wschodniej Azji jest symbolem wierności, szczęścia, długowieczności i nieśmiertelności. Gatunek zagrożony wymarciem. Obecnie światowa populacja liczy ok. 2750 szt., z czego ok. 1000 szt. znajduje się w ogrodach zoologicznych. Przeciętny wiek żurawia mandżurskiego na wolności wynosi 30–40 lat, w niewoli potrafią dożyć nawet 70 lat. Jest to jeden z najdłużej żyjących ptaków na świecie.
Występowanie: pół.-wsch. Chiny, płd.-wsch. Rosja, Hokkaido; zimuje w Korei, wsch. Chinach i na Tajwanie

samiec / samica
Długość ciała: 130–150 cm
Rozpiętość skrzydeł: 220–250 cm
Masa ciała: 8–11 kg (max. 15 kg)

Mandschurenkranich (DE)

łac. Grus japonensis, Statius Muller, 1776
Es ist der zweitgrößte Kranich der Welt; der erste in Bezug auf Körpergewicht. Der Mandschurenkranich baut Nester auf dem Boden, in Form eines Hügels aus Gräsern. Auf seinem Kopf befindet sich ein roter Hautfleck, der grell wird, wenn der Vogel munter oder beunruhigt wird. Alle 2 Jahre geht er die Mauser durch; er verliert dann alle Armschwingen und kann für 5–6 Wochen nicht fliegen. Dies fällt in der Zeit kurz nach dem Schlüpfen der Küken. In Ostasien ist der Mandschurenkranich ein Symbol für Treue, Glück, Langlebigkeit und Unsterblichkeit. Es ist eine vom Aussterben bedrohte Vogelart. Derzeit beträgt die Weltpopulation dieses Kranichs etwa 2750 Individuen, von denen 1000 sich in Zoos befinden. In freier Wildbahn leben sie 30–40 Jahre, während in Gefangenschaft einige Individuen das Alter von 70 Jahren erreichen. Sie gehören zu den am längsten lebenden Vögeln der Welt.
Vorkommen: Nordostchina, Südostrussland, Insel Hokkaido; im Winter Korea, Ostchina und Taiwan

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 130–150 cm
Flügelspannweite: 220–250 cm
Körpermasse: 8–11 kg (max. 15 kg)

Red-crowned crane (EN)

łac. Grus japonensis, Statius Muller, 1776
The second largest crane in the world; first in terms of body weight. Red-crowned cranes build their nests on the ground, in the form of a mound of various types of grass. At the top of the head they have a red skin flap, which becomes bright when the bird is excited or upset. It goes through moult every 2 years, losing all the wing feathers, which results in the loss of the ability to fly for 5–6 weeks. This happens in the time when the chicks are being raised. In East Asia the red-crowned crane is a symbol of fidelity, happiness, longevity and immortality. This species is threatened with extinction. The world population currently counts about 2750 specimens, about 1000 of which are in zoos. The average lifespan of the red-crowned crane in the wild is 30–40 years, while in captivity it can live for up to 70 years. It is one of the longest-living birds in the world.
Distribution: Northeast China, Southeast Russia, Hokkaido Island; winters in Korea, East China and Taiwan

male / female
body length: 130–150 cm
wingspan: 220–250 cm
body mass: 8–11 kg (max. 15 kg)

Żuraw białoszyi (PL)

łac. Grus vipio, Pallas, 1811
Żuraw białoszyi preferuje tereny podmokłe: okolice bagien, brzegi jezior czy szerokie doliny rzeczne, sąsiadujące z łąkami i polami. Często występuje w towarzystwie innych żurawi, np. mandżurskich. Samce podczas tokowania podnoszą skrzydła i odrzucają głowę do tyłu, wydając przenikliwe dźwięki; następnie tańczą, kłaniają się, podskakują, biegają, podrzucają patyki lub trawę. Zdarza się nawet, że kilka samców potrafi wykonywać tańce godowe synchronicznie. Żurawie łączą się w pary na całe życie, a mimo to toki odbywają każdego roku, co zmniejsza agresję, łagodzi napięcia i wzmacnia więzi. Populacja żurawia białoszyjego maleje. Liczba ptaków żyjących na wolności wynosi obecnie 4800–5400 szt.
Występowanie: północno-wschodnia Mongolia, północno-wschodnie Chiny, południowo-wschodnia Rosja

samiec / samica
Długość ciała: 112–125 cm
Rozpiętość skrzydeł: ok. 200 cm
Masa ciała: ok. 5,6 kg

Weißnackenkranich (DE)

łac. Grus vipio, Pallas, 1811
Der Weißnackenkranich bevorzugt Feuchtgebiete; Sümpfe, Seeufer oder weite Flusstäler, die an Wiesen und Feldern liegen. Er kommt häufig in der Begleitung von anderen Kranichen vor, z. B. mit dem Mandschurenkranich. Während der Brunftzeit heben die Männchen ihre Flügel, werfen ihre Köpfe rückwärts und machen schrille Geräusche; dann tanzen sie, verneigen sich, springen, rennen, werfen Stöcke oder Gras hoch. Es kommt manchmal vor, dass mehrere Männchen synchron Paarungstänze ausführen. Kraniche paaren sich fürs Leben, aber trotzdem findet die Balz jedes Jahr statt, was Aggression reduziert, Spannungen abbaut und die Bindung verstärkt. Die Population der Weißnackenkraniche nimmt allmählich ab. Die Anzahl frei lebender Vögel dieser Art beträgt derzeit 4800–5400 Tiere.
Vorkommen: Nordost-Mongolei, Nordostchina, Südo-strussland

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 112–125 cm
Flügelspannweite: ca. 200 cm
Körpermasse: ca. 5,6 kg

White-naped crane (EN)

łac. Grus vipio, Pallas, 1811
The white-naped crane prefers wetlands; swamps, marshes, lake shores or wide river valleys in the proximity of meadows and fields. It is often to be observed in the company of other cranes, e.g. Manchurian cranes. During courtship displays, males raise their wings and throw their heads back, making piercing noises; then they dance, bow, jump, run, toss sticks or grass. Sometimes several males can perform synchronised mating dances. Cranes mate for life, but nevertheless they still do their courtship displays every year, which reduces aggression, relieves tension and strengthens the couple’s bonds. The population of the white-naped crane is gradually decreasing. The number of these birds living in the wild is currently at 4800–5400 individuals.
Distribution: Northeast Mongolia, Northeast China, Southeast Russia

male / female
body length: 112–125 cm
wingspan: ca. 200 cm
body mass: ca. 5,6 kg

Żuraw zwyczajny (PL)

łac. Grus grus, Linnaeus, 1758
Gniazduje w rozproszeniu; buduje kopiec z roślin, często ulokowany w trudno dostępnym i podmokłym terenie. Żurawie to długodystansowi migranci; do Polski przylatują pod koniec lutego, a odlatują na przełomie października i listopada. W przypadku łagodnej zimy część populacji zostaje w kraju. Ptak ten wyróżnia się widowiskowymi tańcami godowymi, wiosną w wykonaniu pary lub setek ptaków na zlotowiskach. Ciągnące po wiosennym niebie klucze żurawi traktowane są jako zapowiedź wiosny. Podczas wodzenia piskląt, u dorosłych następuje wymiana lotek, które wypadają niemal jednocześnie. Ptaki tracą wtedy lotność, a odzyskują ją po kilku tygodniach, gdy młode też potrafią już latać.
Występowanie: Skandynawia, pół.-wsch. Europa, azjatycka część środkowej Rosji, Turcja, Kaukaz

samiec / samica
Długość ciała: 96–119 cm
Rozpiętość skrzydeł: 180–220 cm
Masa ciała: 4,5–6 kg

Grauer Kranich (DE)

łac. Grus grus, Linnaeus, 1758
Dieser Vogel nistet verstreut; er baut einen Hügel aus Vegetation, der sich oft in schwer zugänglichen, feuchten Gebieten befindet. Graue Kraniche sind langstreckige Migranten – sie kommen Ende Februar nach Polen an und reisen um die Wende Oktobers zum November ab. Im Falle eines milden Winters bleibt ein Teil der Population in diesem Land. Kraniche zeichnen sich durch spektakuläre Paarungstänze aus, die im Frühjahr durch ein Paar oder Hunderte von Vögeln aufgeführt werden. Keilformationen des Kranichs auf dem Himmel sind als Ankündigung des Frühlings interpretiert. Als die Jungen schlüpfen, gehen erwachsene Kraniche durch die Mauser. Sie verlieren alle Armschwingen, und dadurch auch die Flugfähigkeit, die sie erst nach ein Paar Wochen wiederbekommen, wenn die Küken auch schon fliegen können.
Vorkommen: Skandinavien, Nordosteuropa, der asiatische Teil Zentralrusslands, die Türkei, der Kaukasus

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 96–119 cm
Flügelspannweite: 180–220 cm
Körpermasse: 4,5–6 kg

Common crane (EN)

łac. Grus grus, Linnaeus, 1758
The common cranes nest at fair distances from each other; they build a mound from vegetation, often located in hard to reach spots and wetlands. These birds are long-distance migrants – they arrive in Poland at the end of February and fly away at the turn of October and November. In the case of a mild winter, a part of the population stays in the country. The common crane stands out due to its spectacular mating dances, performed by a couple or even hundreds of birds at gatherings. V-formations of cranes in the spring sky are interpreted as harbingers of spring. While caring for freshly hatched chicks, adult birds exchange their rectrices, which fall out almost all at the same time. As a result, they lose the ability to fly and regain it after a few weeks, when the young can also fly.
Distribution: Scandinavia, Northeastern Europe, the Asian part of Central Russia, Turkey, the Caucasus

male / female
body length: 96–119 cm
wingspan: 180–220 cm
body mass: 4,5–6 kg

Wieloszpon szary (PL)

łac. Polyplectron bicalcaratum, Linnaeus, 1758
Wieloszpon szary należy do bażantów. Zamieszkuje wiecznie zielone gęste lasy do wys. nawet 200 m n.p.m. Najbardziej aktywny jest w godzinach porannych i popołudniowych. Nocuje na drzewach, kilka metrów nad ziemią. Samce tego gatunku to jedne z najładniej tokujących bażantów. Ich lśniący ogon z metalizującymi oczkami, rozłożony w kształcie wachlarza, przypomina podczas godów tren pawia.
Występowanie: południowa część Azji, Indie po Himalaje, Mjanma, Półwysep Indochiński

samiec
Długość ciała: 56–76 cm
Długość skrzydła: 21–24 cm
Masa ciała: 0,6–0,91 kg
samica
Długość ciała: 48–55 cm
Długość skrzydła: 17–21 cm
Masa ciała: ok. 1,1 kg

Grauer Pfaufasan (DE)

łac. Polyplectron bicalcaratum, Linnaeus, 1758
Er bewohnt immergrüne, dichte Wälder bis zu einer Höhe von 2000 m ü.M. Der graue Pfaufasan ist morgens und nachmittags am aktivsten und verbringt die Nächte in Bäumen, einige Meter über dem Boden. Der Paarungstanz der Männchen dieser Spezies gehört zu den schönsten aus allen Fasanenartigen. Der glänzende Schwanz mit Augenflecken, in Form eines Fächers ausgebreitet, ähnelt während der Paarungszeit einem Pfauenschwanz.
Vorkommen: Südasien, Indien bis zum Himalaya, Myanmar, Indochinesische Halbinsel

Männchen
Körperlänge: 56–76 cm
Flügellänge: 21–24 cm
Körpermasse: 0,6–0,91 kg
Weibchen
Körperlänge: 48–55 cm
Flügellänge: 17–21 cm
Körpermasse: 0,46–0,5 kg

Grey peacock-pheasant (EN)

łac. Polyplectron bicalcaratum, Linnaeus, 1758
It lives in evergreen, dense forests up to 2000 m above sea level. It is mostly active in the morning and afternoon. The grey peacock-pheasant sleeps in trees, a few metres above the ground. The courtship displays of the males belong to the most beautiful among pheasants. Their shiny tail covered with metallised eyespots, spread out in the shape of a fan, resembles a peacock train.
Distribution: southern Asia, India all the way to the Himalayas, Myanmar, Mainland Southeast Asia

male
body length: 56–76 cm
wing length: 21–24 cm
body mass: 0,6–0,91 kg
female
body length: 48–55 cm
wing length: 17–21 cm
body mass: 0,46–0,5 kg

Uszak biały (PL)

łac. Crossoptilon crossoptilon drouynii, Hodgson, 1838
Występuje w wysokogórskich prześwietlonych lasach z gęstym podszytem, na wysokości 3000–4500 m n.p.m., w pobliżu źródeł wody (zimą zastępuje ją śniegiem). W okresie zimowym ptaki te łączą się w większe grupy i schodzą do lasów w niższych rejonach. Tak jak u wszystkich rodzajów uszaków, samce i samice ubarwione są jednakowo. W ziemi ryją tylko dziobem, który jest do tego specjalnie przy-stosowany (jest silny i szeroki).
Występowanie: od wschodniego Tybetu do południowo-zachodniego Junnanu; zachodni Syczuan, południowy Qinghai

samiec / samica
Długość ciała: 86–96 cm
Długość skrzydła: 21–26 cm / 20–22 cm
Masa ciała: 1,35–1,45 kg / 0,9–1,05 kg

Weißer Ohrfasan (DE)

łac. Crossoptilon crossoptilon drouynii, Hodgson, 1838
Er kommt in lichten Hochgebirgswäldern mit dichtem Unterholz vor, auf Höhen von 3000 bis 4500 m ü.M., in der Nähe von Gewässer (deren Rolle in der Diät im Winter durch Schnee ersetzt wird). Im Winter formen weiße Ohrfasane größere Gruppen und steigen zu den Wälder in niedriger gelegenen Regionen ab. Wie bei allen Ohrfasanen sind Männchen und Weibchen dieser Spezies gleich gefärbt. Sie wühlen in der Erde nur mit dem Schnabel, der sehr gut dafür geeignet ist (er ist stark und breit).
Vorkommen: von Osttibet bis in Südwest-Yunnan; West-Sichuan, Süd-Qinghai

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 86–96 cm
Flügellänge: 21–26 cm / 20–22 cm
Körpermasse: 1,35–1,45 kg / 0,9–1,05 kg

White-eared pheasant (EN)

łac. Crossoptilon crossoptilon drouynii, Hodgson, 1838
It can be found in high mountain forests with dense undergrowth, at altitudes between 3000 and 4500 m above sea level, near water sources (whose role is replaced by snow in the cold months). In winter, white-eared pheasants merge into larger flocks and descend into forests in lower regions. As with all eared pheasants, males and females of this species are coloured exactly the same. They dig in the ground only with their beaks, which are well-adapted to it (they are strong and wide).
Distribution: from eastern Tibet to southwestern Yunnan; western Sichuan, southern Qinghai

male / female
body length: 86–96 cm
wing length: 21–26 cm / 20–22 cm
body mass: 1,35–1,45 kg / 0,9–1,05 kg

Śnieżyca cesarska (PL)

łac. Anser canagicus, Sevastianov, 1802
Śnieżyce cesarskie gniazdują na Alasce i północno-wschodniej Syberii (wybrzeże Morza Beringa). Są pozbawione dymorfizmu płciowego, co oznacza, że między samcem a samicą nie występują różnice w wyglądzie. Ze względu na pochodzenie należą do odpornych ptaków, dlatego bardzo dobrze znoszą warunki zimowe panujące w Polsce. Łączą się w pary na całe życie. W lipcu przechodzą okres pierzenia, czyli wymiany piór na nowe, przez co tymczasowo tracą zdolność do lotu. Jest to dla nich najbardziej niebezpieczny okres, wówczas często padają ofiarą Eskimosów.
Występowanie: Alaska, północno-wschodnia Syberia; zimuje na Wyspach Aleuckich i na wybrzeżach Oceanu Spokojnego

samiec / samica
Długość ciała: 66–85 cm
Rozpiętość skrzydeł: ok. 119 cm
Masa ciała: 2,7–3,2 kg

Kaisergans (DE)

łac. Anser canagicus, Sevastianov, 1802
Kaisergänse nisten in Alaska und im Nordosten Sibiriens (an der Küste des Beringmeers). Sie zeigen keinen Geschlechtsdimorphismus, d.h. zwischen Männchen und Weibchen gibt es keine Unterschiede im Aussehen. Aufgrund ihrer Herkunft gehören sie zu resistenten Vögeln und somit vertragen sie die Winterbedingungen in Polen sehr gut. Sie paaren sich fürs Leben. Im Juli gehen sie durch die Mauser, d. h. sie tauschen das Gefieder aus und können für einige Zeit nicht fliegen. Das ist für die Kaisergänse die gefährlichste Zeit, da sie oft den Eskimos zum Opfer fallen.
Vorkommen: Alaska, Nordostsibirien; Winter auf den Aleuten und an den Ufern des Pazifischen Ozeans

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 66–85 cm
Flügelspannweite: ca. 119 cm
Körpermasse: 2,7–3,2 kg

Emperor goose (EN)

łac. Anser canagicus, Sevastianov, 1802
Emperor geese nest in Alaska and north-eastern Siberia (the Bering Sea coast). They show no sexual dimorphism, i.e. there are no differences in appearance between male and female specimens. Due to their geographical origins they are resistant birds, which is why they tolerate the winter conditions in Poland very well. They mate for life. In July they go through moulting, which means that they exchange their feathers and can’t fly for a while. This is the most dangerous period for these geese, since it is when they often fall victim to Eskimos.
Distribution: Alaska, Northeastern Siberia; winters on the Aleutian Islands and on the shores of the Pacific Ocean

male / female
body length: 66–85 cm
wingspan: ca. 119 cm
body mass: 2,7–3,2 kg

Sowa jarzębata (PL)

łac. Surnia ulula, Linnaeus, 1758
Zasiedla strefę tajgi półkuli północnej; zwykle lasy w pobliżu terenów otwartych, takich jak torfowiska, łąki czy zręby. Gniazduje w dziupli, złomie, czy w opuszczonym gnieździe ptaka szponiastego lub krukowatego. Poza okresem lęgowym żyje samotnie, zazwyczaj leci bardziej na południe w poszukiwaniu pokarmu. To gatunek sowy aktywnej w dzień, polującej najczęściej z ukrycia. Sowa jarzębata chętnie przesiaduje na drutach energetycznych i słupach w pobliżu osad ludzkich, z uwagi na łatwiejszy dostęp do gryzoni w zimie; jest przy tym mało płochliwa. Do Polski przylatuje bardzo rzadko, w okresie jesienno-zimowym.
Występowanie: Skandynawia, północna i centralna część Azji, Ameryka Północna: od Alaski po Półwysep Labrador

samiec / samica
Długość ciała: 36–39 cm
Rozpiętość skrzydeł: 74–81 cm
Masa ciała: 0,21–0,38 kg

Sperbereule (DE)

łac. Surnia ulula, Linnaeus, 1758
Sie bewohnt Taiga der nördlichen Hemisphäre, normalerweise Wälder in der Nähe von offenen Gebieten, wie Torfmooren, Wiesen oder Kahlschlägen. Sie nistet in Baumhöhlen, zerbrochenen Baumstämmen oder in verlassenen Nestern der Greif- oder Rabenvögeln. Außerhalb der Brutzeit lebt die Sperbereule alleine, normalerweise geht sie nach Süden auf Nahrungssuche. Es ist eine tagsüber aktive Eulenart, die meistens aus dem Versteck jagt. Außerdem sitzt sie gern auf Freileitungen und Masten in der Nähe von menschlichen Siedlungen, weil es dort im Winter mehr Nage-tiere gibt. Sie ist kein scheuer Vogel. Nach Polen kommt sie selten im Herbst und Winter.
Vorkommen: Skandinavien, nördlicher und zentraler Teil Asiens, Nordamerika: von Alaska bis zur Labrador-Halbinsel

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 36–39 cm
Flügelspannweite: 74–81 cm
Körpermasse: 0,21–0,38 kg

Northern hawk-owl (EN)

łac. Surnia ulula, Linnaeus, 1758
It inhabits taiga of the Northern Hemisphere, usually forests close to open areas such as peat bogs, meadows or clearcuts. It nests in tree hollows, broken tree trunks or abandoned nests of Accipitriformes or Corvidae birds. Outside the breeding season, it lives alone, and usually goes further south in search of food. This owl is active during the day, most often hunting from a hide. The northern hawk-owl likes to sit on energy wires and poles near human settlements, due to easier access to rodents in winter; it is not a shy bird. It comes to Poland very rarely, in the autumn-winter period.
Distribution: Scandinavia, northern and central Asia, North America: from Alaska to the Labrador Peninsula

male / female
body length: 36–39 cm
wingspan: 74–81 cm
body mass: 0,21–0,38 kg

Puszczyk uralski (PL)

łac. Strix uralensis, Pallas, 1771
Zamieszkuje stare bory ze zrębami i polanami, a także lasy górskie oraz buczyny. Podobnie jak inne sowy, puszczyk prowadzi osiadły tryb życia i nie opuszcza swojego rewiru lęgowego. Gniazduje w złamanym pniu (złomie), budce lęgowej, dużej dziupli lub w opuszczonym gnieździe ptaka szponiastego. Jest to sowa bardzo agresywna; przed opuszczeniem gniazda przez młode atakuje również ludzi. W Polsce gniazduje w starych lasach Karpat i Tatr, a poza tym w północno-wschodniej części Mazur i w Białowieży. W warunkach naturalnych dożywa ponad 20 lat.
Występowanie: lasy północno-wschodniej Europy i północnej Azji

samiec / samica
Długość ciała: 50-60 cm
Rozpiętość skrzydeł: 123-130 cm
Masa ciała: 0,5–0,9 kg / 0,6–1,3 kg

Uralkauz (DE)

łac. Strix uralensis, Pallas, 1771
Er lebt in alten Nadelwäldern mit Kahlschlägen oder Lichtungen, sowie Berg- und Buchenwäldern. Wie andere Eulen ist der Habichtskauz ein Standvogel und verlässt sein Brutgebiet nicht. Er nistet in zerbrochenen Baumstämmen, Nistkasten, großen Baumhöhlen oder verlassenen Nestern der Greifvögeln. Es ist eine sehr aggressive Eule; bevor die Jungen das Nest verlassen, greift er auch Menschen an. In Polen nistet er in den alten Wäldern der Karpaten und Tatra sowie im nordöstlichen Teil von Masuren und im Białowieża-Urwald. In freier Wildbahn erreicht diese Gattung ein Alter von über 20 Jahren.
Vorkommen: Wälder Nordosteuropas und Nordasiens

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 50-60 cm
Flügelspannweite: 123-130 cm
Körpermasse: 0,5–0,9 kg / 0,6–1,3 kg

Ural owl (EN)

łac. Strix uralensis, Pallas, 1771
The ural owl inhabits old coniferous forests with clearfelling patches or glades, as well as mountain and beech forests. Similarly to other owls, it is a sedentary bird and does not leave its nesting area. It inhabits broken tree trunks, nest boxes, large tree hollows, or abandoned nests of Accipitriformes. It is a very aggressive bird; before the young leave the nest, it attacks even humans. In Poland, it lives in the old forests of the Carpathian and Tatra Mountains, as well as in the north-eastern part of Masuria and in Białowieża Forest. In natural conditions its lifespan exceeds 20 years.
Distribution: forests of Northeastern Europe and Northern Asia

male / female
body length: 50-60 cm
wingspan: 123-130 cm
body mass: 0,5–0,9 kg / 0,6–1,3 kg

Puszczyk mszarny (PL)

łac. Strix nebulosa lapponica, Forster, 1772
Puszczyk mszarny to duża sowa, niewiele mniejsza od puchacza. Jej cechą główną jest duża szlara (krótkie pióra rosnące promieniście wokół oczu i dzioba), przypominająca słoje przeciętego pnia drzewa. Puszczyk mszarny posiada doskonały słuch, dzięki czemu potrafi zlokalizować ofiary nawet pod głębokim śniegiem. Pierwsze udokumentowane gniazdowanie tego gatunku w Polsce miało miejsce w 2010 r. na Polesiu Lubelskim. Obecnie szacuje się, że jego populacja w kraju wynosi kilkanaście par. Żywi się głównie gryzoniami, w większości nornikami.
Występowanie: północny wschód Eurazji, Ameryka Północna

samiec / samica
Długość ciała: 65-70 cm
Rozpiętość skrzydeł: 134-158 cm
Masa ciała: 0,5–1,1 kg / 0,7–1,9 kg

Bartkauz (DE)

łac. Strix nebulosa lapponica, Forster, 1772
Es ist eine große Eule, nicht viel kleiner als der Uhu. Das Hauptmerkmal des Bartkauzes ist der große Gesichtsschleier (kurze Federn, die radial um die Augen und den Schnabel wachsen), der an die Ringe eines Baumstumpfs erinnern. Der Bartkauz hat hervorragendes Gehör, dank dessen er Opfer auch unter tiefem Schnee lokalisieren kann. Das erste in Polen brütende Paar wurde 2010 in Polesie Lubelskie gefunden. Gegenwärtig wird die polnische Population auf etwa ein Dutzend Paare geschätzt. Bartkauz ernährt sich hauptsächlich von Nagetieren, meistens Feldmäusen.
Vorkommen: Nordosten Eurasiens, Nordamerika

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 65-70 cm
Flügelspannweite: 134-158 cm
Körpermasse: 0,5–1,1 kg / 0,7–1,9 kg

Great grey owl (EN)

łac. Strix nebulosa lapponica, Forster, 1772
It is a large owl, not much smaller than the eagle owl. Its main characteristic is the large facial disc (short feathers growing radially around the eyes and beak), resembling the rings in a cross-section of a wood trunk. The great grey owl has excellent hearing, which allows it to locate prey even under deep snow. The first documented nesting of this species in Poland took place in Polesie Lubelskie in 2010. At present, its population in this country is estimated to be about a dozen pairs. It feeds mainly on rodents, mostly vole.
Distribution: northeastern part of Eurasia, North America

male / female
body length: 65-70 cm
wingspan: 134-158 cm
body mass: 0,5–1,1 kg / 0,7–1,9 kg

Puchacz (PL)

łac. Bubo bubo, Linnaeus, 1758
Puchacz jest największą sową świata. Zamieszkuje góry i rozległe lasy. Preferuje tereny skaliste, wąwozy i stare drzewostany sąsiadujące z terenami otwartymi. Jest aktywny o zmierzchu i w nocy. Poluje na zwierzęta o zróżnicowanej wielkości: od szczura nawet do młodej sarny. W Polsce występuje głównie na północy i południu. Gody puchacz zaczyna już w grudniu; szczególnie w bezwietrzne, mroźne noce. W lutym samica składa 2–4 jaja. Wielkość populacji puchacza szacuje się na 250 par w całej Polsce, z tendencją wzrostową. Na wolności dożywają ponad 20 lat, w ogrodach zoologicznych – nawet 60 lat.
Występowanie: lasy i góry umiarkowanej strefy klimatycznej Eurazji

samiec / samica
Długość ciała: 60-75 cm
Rozpiętość skrzydeł: 160-180 cm
Masa ciała: 1,5–2,5 kg / 1,75–4 kg

Uhu (DE)

łac. Bubo bubo, Linnaeus, 1758
Er ist die größte Eule der Welt. Er bewohnt Berge und umfangreiche Wälder; vorzugsweise felsige Gebiete, Schluchten und alte Waldbestände, die sich neben offenen Gebieten befinden. Er ist in der Abenddämmerung und in der Nacht aktiv. Der Uhu jagt Tiere von verschiedenen Größen: von Ratten bis zu jungen Rehen. In Polen kommt er hauptsächlich im Norden und Süden vor. Die Brunft beginnt schon im Dezember, besonders in windstillen, frostigen Nächten. Im Februar legt das Weibchen 2–4 Eier. Die Größe der Uhu-Population in Polen wird auf 250 Paare geschätzt, mit einem Aufwärtstrend. Sie leben mehr als 20 Jahre in freier Wildbahn, und in Zoos – sogar 60 Jahre.
Vorkommen: Wälder und Berge der gemäßigten Klimazone Eurasiens

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 60-75 cm
Flügelspannweite: 160-180 cm
Körpermasse: 1,5–2,5 kg / 1,75–4 kg

Eurasian eagle-owl (EN)

łac. Bubo bubo, Linnaeus, 1758
It is the largest owl in the world. It inhabits mountains and vast forests, preferably rocky terrain, gullies and groups of old trees close to open areas. It is active at dusk and at night. It hunts animals of various sizes: from rats even to young roe deer. In Poland it occurs mainly in the North and South. For Eurasian eagle-owl the mating season starts already in December; especially on windless, frosty nights. In February the female lays 2–4 eggs. The size of the Polish eagle owl population is estimated at 250 pairs, with an upward trend. In the wild they live for more than 20 years, and in zoos – even 60 years.
Distribution: forests and mountains of the temperate climate zone of Eurasia

male / female
body length: 60-75 cm
wingspan: 160-180 cm
body mass: 1,5–2,5 kg / 1,75–4 kg

Pójdźka (PL)

łac. Athene noctua, Scopoli, 1769
Należy do mniejszych sów, a jej charakterystyczny, krzykliwy głos pozwala odróżnić ją od innych gatunków nawet po ciemku. Pójdźka charakteryzuje się płaską głową oraz szaro-brązowym upierzeniem z jaśniejszym spodem. Wiosną samica składa do 4 jaj, które samodzielnie wysiaduje, a samiec w tym czasie zapewnia jej pożywienie. Gdy pisklęta się wyklują, są karmione przez obojga rodziców. W wieku ok. siedmiu tygodni młode opuszczają gniazdo, choć latać uczą się dopiero 1–2 tygodnie później. Pójdźka najczęściej żywi się owadami i małymi ssakami, ale poluje też na dżdżownice, małe płazy, gady i ptaki. Sowy te są terytorialne: samce atakują intruza na swoim terenie.
Występowanie: Europa, środkowa Azja, północna Afryka

samiec / samica
Długość ciała: 23–25 cm
Rozpiętość skrzydeł: 54–58 cm
Masa ciała: 0,16–0,17 kg / 0,17–0,2 kg

Steinkauz (DE)

łac. Athene noctua, Scopoli, 1769
Er gehört zu kleineren Eulen; seine charakteristische, lärmende Stimme macht es leicht, ihn auch in der Nacht von anderen Vogelarten zu unterscheiden. Der Steinkauz zeichnet sich durch seinen flachen Kopf sowie das grau-braune Gefieder mit hellerer Unterseite aus. Im Frühling legt das Weibchen bis zu 4 Eier, die es alleine bebrütet, während das Männchen sich für ihr Essen sorgt. Als die Küken schlüpfen, werden sie von beiden Eltern gefüttert. Sie verlassen das Nest im Alter von ungefähr 7 Wochen; erst 1–2 Wochen später lernten sie aber zu fliegen. Der Steinkauz ernährt sich am häufigsten von Insekten und kleinen Säugetieren; er jagt aber auch nach Regenwürmern, kleinen Amphibien, Reptilien und Vögel. Diese Eulen sind territorial: das Männchen greift Eindringlinge auf seinem Territorium an.
Vorkommen: Europa, Zentralasien, Nordafrika

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 23–25 cm
Flügelspannweite: 54–58 cm
Körpermasse: 0,16–0,17 kg / 0,17–0,2 kg

Little owl (EN)

łac. Athene noctua, Scopoli, 1769
It’s one of the smaller owl breeds. Its distinctive loud voice makes it easily recognisable even in the dark. The little owl is characterised by its flat head and the grey-brown plumage with lighter underside. In spring the female lays up to 4 eggs, which she broods alone, while the male delivers the food. Once the owlets hatch, they’re fed by both parents. At an age of about 7 weeks, chicks leave the nest, although they only learn to fly about 1–2 weeks later. The little owl feeds primarily on insects and small mammals; it also hunts earthworms, small amphibians, reptiles and birds. These owls are quite territorial: they attack invaders on their terrain.
Distribution: Europe, Central Asia, North Africa

male / female
body length: 23–25 cm
wingspan: 54–58 cm
body mass: 0,16–0,17 kg / 0,17–0,2 kg

Podgorzałka (PL)

łac. Aythya nyroca, Guldenstadt, 1770
Jest naszą najmniejszą grążycą (kaczką nurkującą). Gatunek ten nigdzie nie występuje licznie. Pojedyncze pary gniazdują w dużych odległościach od siebie. Jest to ptak dość skryty i ostrożny. Zwykle zamieszkuje eutroficzne jeziora (o głębokości poniżej 1 m, z bujnie rozwiniętą roślinnością), stawy, mokradła, wyspy i brzegi. W Polsce w latach 40-tych XX w. gatunek ten występował bardzo licznie, szczególnie na wschodzie kraju. Obecnie populacja lęgowa jest bardzo niewielka: w sumie wynosi 70–100 par, które najczęściej można znaleźć na południowym wschodzie i na zachodzie kraju. Obserwowano również osobniki zimujące w Polsce
Występowanie: od Europy Zachodniej po zachodnią Mongolię oraz od Libii do Pakistanu

samiec / samica
Długość ciała: 38–42 cm
Rozpiętość skrzydeł: 60–67 cm
Masa ciała: 0,45–0,65 kg

Moorente (DE)

łac. Aythya nyroca, Guldenstadt, 1770
Sie ist unsere kleinste Tauchente. Diese Art kommt nirgends zahlreich vor. Einzelne Paare nisten in großen Abständen voneinander. Es ist ein ziemlich geheimer und vorsichtiger Vogel. Die Moorente bewohnt normalerweise eutrophische Seen (die weniger als 1 m tief sind, mit wuchernder Flora), Teiche, Sumpfgebiete, Inseln und Ufern. In Polen war diese Art in den 40er Jahren des 20. Jahrhunderts sehr zahlreich, insbesondere im Osten des Landes. Gegenwärtig ist die Brutpopulation sehr klein und beträgt landesweit 70–100 Paare, die am häufigsten im Südosten und Westen des Landes zu finden sind. Es wurden auch überwinternde Individuen in Polen beobachtet.
Vorkommen: von Westeuropa bis in die Westmongolei, von Libyen bis nach Pakistan

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 38–42 cm
Flügelspannweite: 60–67 cm
Körpermasse: 0,45–0,65 kg

Ferruginous duck (EN)

łac. Aythya nyroca, Guldenstadt, 1770
It is our smallest diving duck. This species does not occur anywhere in large numbers; individual couples nest quite far from each other. It is a rather secretive and cautious bird. These ducks usually inhabit eutrophic lakes (less than 1 metre deep, with rich vegetation), ponds, swamps, islands and shores. In Poland this species was very numerous in the 1940s, especially in the East. Currently the breeding population is very small, amounting to 70–100 pairs in the whole country, most often occurring in the South-East and West. Some specimens have also been observed wintering in Poland.
Distribution: from Western Europe to Western Mongolia, from Libya to Pakistan

male / female
body length: 38–42 cm
wingspan: 60–67 cm
body mass: 0,45–0,65 kg

Paw indyjski (PL)

łac. Pavo cristatus, Linnaeus, 1758
Samce pawia indyjskiego są niezwykle ubarwione, a w szacie godowej ozdobione długim trenem barwnych piór (pozornie tworzących ogon), które zaczynają tracić już w lipcu. Ptaki te charakteryzują się znakomitą czujnością: w razie pojawienia się drapieżnika wszczynają alarm, charakterystycznie trąbiąc. W Polsce popularne były na dworach królewskich. Aby ustrzec się przed kradzieżą ptaków, rozgłaszano informacje o nieszczęściach, jakie mogą wywołać pióra pawia trzymane w domach.
Występowanie: Indie, Pakistan, Jawa, Sri Lanka, Nepal

samiec
Długość ciała: 210–230 cm
Długość skrzydła: 44–55 cm
Masa ciała: 3,75–6 kg
samica
Długość ciała: 80–100 cm
Długość skrzydła: 40–42 cm
Masa ciała: 2,5–4 kg

Blauer Pfau (DE)

łac. Pavo cristatus, Linnaeus, 1758
Die Männchen sind außergewöhnlich gefärbt und während der Paarungszeit tragen einen Prachtkleid, das mit einer langen Schleppe aus bunten Federn geschmückt ist und scheint, einen Schwanz zu formen. Die Schleppe wird schon im Juli verloren. Blaue Pfauen charakterisieren sich durch ihre ausgezeichnete Wachsamkeit; wenn ein Raubtier sich zeigt, lösen sie einen Alarm aus, charakteristisch blasend. In Polen waren sie auf königlichen Höfen beliebt. Um sich vor dem Vögeldiebstahl zu schützen, wurden Informationen über das Unglück verbreitet, das zu Hause gehaltene Federn des Pfaus verursachen können.
Vorkommen: Indien, Pakistan, Java, Sri Lanka, Nepal

Männchen
Körperlänge: 210–230 cm
Flügellänge: 44–55 cm
Körpermasse: 3,75–6 kg
Weibchen
Körperlänge: 80–100 cm
Flügellänge: 40–42 cm
Körpermasse: 2,5–4 kg

Indian peafowl (EN)

łac. Pavo cristatus, Linnaeus, 1758
Male Indian peafowls are coloured in an extraordinary way and in the mating season they wear a long train of colourful feathers, seemingly forming a tail, which they start to lose already in July. Peacocks are characterised by their excellent vigilance; when a predator appears, they set an alarm off, producing characteristic calls. In Poland blue peafowls were popular at royal courts. In order to protect them from being stolen, rumours were spread about misfortunes caused by peacock feathers kept at home.
Distribution: India, Pakistan, Java, Sri Lanka, Nepal

male
body length: 210–230 cm
wing length: 44–55 cm
body mass: 3,75–6 kg
female
body length: 80–100 cm
wing length: 40–42 cm
body mass: 2,5–4 kg

Orzeł przedni (PL)

łac. Aquila chrysaetos, Linnaeus, 1758
Majestatyczny ptak szponiasty z rodziny jastrzębiowatych; poluje na ssaki rozmiarów zająca,
a nawet lisa, a także na ptaki, gady, płazy, choć zadowoli się także padliną. Zobaczyć go można na wysokich półkach skalnych, skąd wypatruje ofiary, a następnie w locie nurkującym pędzi nawet do 320 km/h, aby schwytać zdobycz. Podczas lotu atakuje rzadziej. Czasami polują parami, nigdy w grupach. Są monogamiczne, a po dobraniu się w pary wykonują loty godowe, informując inne ptaki o zajętym rewirze, sięgającym nawet 100 km². Często w obrębie jednego rewiru posiadają kilka gniazd, które po kolei wykorzystują do corocznych lęgów. Samica składa dwa jaja, które następnie samodzielnie wysiaduje.
Występowanie: Europa, Azja, północna Afryka, Ameryka Północna

samiec / samica
Długość ciała: 65–100 cm
Rozpiętość skrzydeł: 150–240 cm
Masa ciała: 2,8–4,5 kg / 3,8–6,7 kg

Steinadler (DE)

łac. Aquila chrysaetos, Linnaeus, 1758
Ein majestätischer Greifvogel aus der Familie der Habichtartigen; er jagt Säugetiere von der Größe des Hasen, manchmal sogar so groß wie der Fuchs; auch Vögel, Reptilien, Amphibien. Ihm reicht aber auch Aas. Man kann ihn auf hoch gelegenen Felsvorsprüngen sehen, woher er seine Opfer beobachtet und dann sich im Sturzflug bis zu 320 km/h bewegt, um die Beute zu fangen. Während des Fluges attackiert er seltener. Diese Adler jagen manchmal in Paaren, aber nie in größeren Gruppen. Sie sind monogamisch. Nachdem sich die Paare bilden, führen sie einen Brunftflug aus, währenddessen sie andere Vögel über ihr Revier, das sogar 100 km² groß sein kann, informieren. Oft haben Adler mehrere Nester auf einem Gebiet, die sie jährlich wechseln und zur Brunftzeit nutzen. Das Weibchen legt zwei Eier, die sie dann alleine bebrütet.
Vorkommen: Europa, Asien, Nordafrika, Nordamerika

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 65–100 cm
Flügelspannweite: 150–240 cm
Körpermasse: 2,8–4,5 kg / 3,8–6,7 kg

Golden eagle (EN)

łac. Aquila chrysaetos, Linnaeus, 1758
A majestic bird from the Accipitridae family; it hunts mammals the size of a hare, sometimes even as big as foxes; also birds, reptiles, amphibians; but carrion satisfies its needs, too. The golden eagle can be spotted on high rock shelves, from which it looks for prey, having found which it dives in the air, speeding up to 320 km/h in order to catch its victim. During the flight, it attacks less often. These eagles sometimes hunt in twos, but never in bigger groups. They are monogamous; once they pair up, they do a mating flight, informing other birds about the scope of their area, which can be up to 100 km² large. It is common that eagles have a few nests in one area, which they switch yearly for hatching. The female lays two eggs, which she then broods alone.
Distribution: Europe, Asia, North Africa, North America

male / female
body length: 65–100 cm
wingspan: 150–240 cm
body mass: 2,8–4,5 kg / 3,8–6,7 kg

Olśniak himalajski (PL)

łac. Lophophorus impejanus, Latham, 1790
Samce charakteryzują się metaliczną barwą piór. Samice ubarwione są dość jednolicie, w odcieniach brązu. Ich naturalnym środowiskiem są lasy dębowo-jodłowe z otwartymi zboczami trawiastymi i klifami, położone na wys. 2500–5000 m n.p.m. W zimie schodzą na ok. 2000 m n.p.m., gromadząc się w większe stada. Ich mocny dziób przystosowany jest do kopania w twardym górskim gruncie, nawet do 25 cm głębokości.
Występowanie: od wschodniego Afganistanu do zachodnich Chin; Himalaje, północne Indie i Nepal

samiec
Długość ciała: 64–72 cm
Długość skrzydła: 29–32 cm
Masa ciała: 1,98–2,38 kg
samica
Długość ciała: 64–72 cm
Długość skrzydła: 26–29 cm
Masa ciała: 1,8–2,15 kg

Himalaya-Glanzfasan (DE)

łac. Lophophorus impejanus, Latham, 1790
Das Männchen zeichnet sich durch die metallische Farbe der Federn aus. Weibchen sind ziemlich gleichmäßig braun gefärbt. Ihr natürlicher Lebensraum sind Eichen- und Tannen-Mischwälder mit offenen, mit Gras bewachsenen Berghängen und Klippen, die auf einer Höhe von 2500–5000 m ü.M. liegen. Im Winter steigen sie auf etwa 2000 m ab und sammeln sich in größeren Schwärmen. Der starke Schnabel ist zum Graben in hartem Bergboden geeignet, sogar bis zu 25 cm tief.
Vorkommen: von Ostafghanistan bis Westchina; der Himalaya, Nordindien und Nepal

Männchen
Körperlänge: 64–72 cm
Flügellänge: 29–32 cm
Körpermasse: 1,98–2,38 kg
Weibchen
Körperlänge: 64–72 cm
Flügellänge: 26–29 cm
Körpermasse: 1,8–2,15 kg

Himalayan monal (EN)

łac. Lophophorus impejanus, Latham, 1790
The males are characterised by the metallic colour of their feathers. The females are rather uniformly coloured in brown. Their natural habitats are oak-fir mixed forests with open grassy slopes and cliffs, located at an altitude of 2500–5000 m above sea level. In winter they descend to about 2000 metres, gathering into larger bevies. Their strong beaks are well-suited for digging in hard mountain soil, up to 25 cm deep.
Distribution: from eastern Afghanistan to western China; the Himalayas, northern India and Nepal

male
body length: 64–72 cm
wing length: 29–32 cm
body mass: 1,98–2,38 kg
female
body length: 64–72 cm
wing length: 26–29 cm
body mass: 1,8–2,15 kg

Ogorzałka (PL)

łac. Aythya marila, Linnaeus, 1761
Wędrowny gatunek kaczki należący do grążyc (kaczek nurkujących). Gniazduje na tundrowych jezio-rach górskich obfitujących w roślinność oraz na wybrzeżach morskich i bagnach. Żeruje, nurkując na głębokość ok. 6 m. Podobnie jak większość kaczek morskich, jest towarzyska i tworzy kilkutysięczne stada z innymi gatunkami kaczek. W Polsce pojawia się na zimowiskach (od września do listopada) i pozostaje aż do zamarznięcia zbiorników wodnych.
Występowanie: Islandia, Półwysep Skandynawski, Kamczatka, Aleuty, Alaska, wybrzeże Kanady

samiec / samica
Długość ciała: 40–50 cm
Rozpiętość skrzydeł: 72–83 cm
Masa ciała: 0,9–1,2 kg

Bergrnte (DE)

łac. Aythya marila, Linnaeus, 1761
Sie ist eine Zug-Entenart, die zu Tauchenten gehört. Sie nistet auf Tundra-Bergseen mit üppiger Vegetation sowie an Küsten und Sümpfen. Auf der Nahrungssuche taucht sie etwa 6 m tief. Wie die meisten Meerenten ist sie gesellig und bildet Schwärme mit anderen Entenarten, die mehrere tausend Individuen zählen. In Polen erscheint sie auf Überwinterungen (von September bis November) und bleibt bis zum Gefrieren der Gewässer.
Vorkommen: Island, Skandinavien, Kamtschatka, Aleuten, Alaska, kanadische Küste

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 40–50 cm
Flügelspannweite: 72–83 cm
Körpermasse: 0,9–1,2 kg

Greater scaup (EN)

łac. Aythya marila, Linnaeus, 1761
It is a migratory species of diving duck. It nests on tundra mountain lakes that are rich in vegetation, as well as on sea coasts and marshes. When foraging, it dives as deep as 6 metres. Like most sea ducks, it is sociable and together with other duck species it forms flocks, which count several thousand birds. In Poland, greater scaups appear for wintering (from September to November) and remain until bodies of water freeze.
Distribution: Iceland, Scandinavian Peninsula, Kamchatka, Aleutian Islands, Alaska, Canadian coast

male / female
body length: 40–50 cm
wingspan: 172–83 cm
body mass: 0,9–1,2 kg

Nierozłączka czarnogłowa (PL)

łac. Agapornis personatus, Reichenow, 1887
Nierozłączka czarnogłowa to papuga żyjąca w niewielkich grupach, zasiedlając tereny leśne, parki
i ogrody. Nocuje w stadach. Nierozłączki łączą się w pary na całe życie. Dla wzmocnienia i utrwalania więzi, wzajemnie czyszczą sobie pióra i dbają o nie. Jeżeli zdecydujemy się na zakup tego gatunku, należy pamiętać, że jest to ptak dość hałaśliwy. W naturalnym środowisku populacja tego gatunku w ostatnim czasie spada, co jest spowodowane utratą naturalnych siedlisk oraz kłusownictwem.
Występowanie: Kenia i Tanzania

samiec / samica
Długość ciała: 15,5 cm
Rozpiętość skrzydeł: 9–11 cm
Masa ciała: 0,03–0,04 kg

Schwarzköpfchen (DE)

łac. Agapornis personatus, Reichenow, 1887
Es ist ein in kleinen Gruppen lebender Papagei, der Waldgebiete, Parks und Gärten bewohnt. Er verbringt Nächte im Schwarm. Schwarzköpfchen paaren sich fürs Leben. Um die Beziehungen zu vertiefen, reinigen und pflegen sich diese Vögel gegenseitig die Federn. Wenn man die Entscheidung trifft, diesen Papagei zu kaufen, soll man bedenken, dass er ziemlich laut ist. Die natürliche Population dieser Art ist in letzter Zeit aufgrund des Verlusts von natürlichen Lebensräumen und Wilddieberei gesunken.
Vorkommen: Kenia und Tansania

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 15,5 cm
Flügelspannweite: 9–11 cm
Körpermasse: 0,03–0,04 kg

Yellow-collared lovebird (EN)

łac. Agapornis personatus, Reichenow, 1887
This parrot lives in small groups in forests, parks and gardens. Yellow-collared lovebirds spend nights in flocks. They mate for life. To strengthen and consolidate their bonds, they clean and take care of each other’s feathers. If making the decision to get this species as a pet, one should remember that it is quite a noisy parrot. In the natural environment, the population of the yellow-collared lovebird has been in decline due to the loss of natural habitats and poaching.
Distribution: Kenya and Tanzania

male / female
body length: 15,5 cm
wingspan: 9–11 cm
body mass: 0,03–0,04 kg

Mandarynka (PL)

łac. Aix galericulata, Linnaeus, 1758
Jest to gatunek kaczki nadrzewnej, która zakłada gniazda w dziuplach drzew pochylonych nad wodą czy w budkach lęgowych; rzadko również na ziemi, pod osłoną pnia lub gęstej roślinności. Samiec w okresie godowym uzyskuje przepiękne kolory, a w czasie spoczynku upodabnia się do samicy. Często mówi się, że to najpiękniejsze kaczki na świecie. W Chinach są symbolem wierności, ponieważ łączą się w pary na całe życie. Naturalnie występują we wschodnich i południowych Chinach, Tajwanie, Mandżurii, Japonii oraz na Sachalinie. W Polsce można spotkać dziko żyjące mandarynki np. w Łazienkach Królewskich, w liczbie ponad stu osobników.
Występowanie: wschodnie i południowe Chiny, Tajwan, Mandżuria, Japonia oraz Sachalin

samiec / samica
Długość ciała: 41–49 cm
Rozpiętość skrzydeł: 65–67 cm
Masa ciała: 0,43–0,69 kg

Mandarinente (DE)

łac. Aix galericulata, Linnaeus, 1758
Es ist eine Baum-Entenart, die in Höhlen über Gewässer gebogener Bäume, in Nistkästen, oder auch selten auf dem Boden nistet – durch Baumstamm oder dicke Vegetation verdeckt. Während der Paarungszeit erhält das Männchen besonders schöne Farben; in der Ruhezeit ähnelt es dem Weibchen. Es wird oft gesagt, dass sie die schönste Ente der Welt ist. In China sind Mandarinenten ein Symbol der Treue, weil sie sich fürs Leben paaren. Sie kommen ursprünglich in Ost- und Südchina, Taiwan, der Mandschurei, Japan und auf Sachalin vor. In Polen sind wilde Mandarinenten auch zu treffen, z. B. in Łazienki-Park, in einer Anzahl von über 100 Individuen.
Vorkommen: Ost- und Südchina, Taiwan, Mandschurei, Japan, Sachalin

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 41–49 cm
Flügelspannweite: 65–67 cm
Körpermasse: 0,43–0,69 kg

Mandarin duck (EN)

łac. Aix galericulata, Linnaeus, 1758
It is an arboreal duck which nests in hollows of trees bent over water or in nesting boxes; rarely also on the ground under the cover of tree trunks or dense vegetation. During the mating season, the male gets exceptionally beautiful colours, later becoming similar to the female. The mandarin ducks are often said to be the most beautiful ducks in the world. In China they are a symbol of fidelity, since they mate for life. They occur naturally in Eastern and Southern China, Taiwan, Manchuria, Japan and Sakhalin. In Poland, wild groups of this species can also be found, e.g. over a hundred specimens in the Łazienki Park.
Distribution: eastern and southern China, Taiwan, Manchuria, Japan, Sakhalin

male / female
body length: 41–49 cm
wingspan: 65–67 cm
body mass: 0,43–0,69 kg

Łabędź niemy (PL)

łac. Cygnus olor, Gmelin, 1789
Drugi najcięższy ptak latający na świecie, tuż po dropiu olbrzymim. Rekordzista znaleziony w Polsce ważył 22,5 kg. Żeby wystartować, potrzebuje dłuższego rozbiegu na wodzie lub ziemi. Wzbija się pod wiatr, a następnie obiera pożądany kierunek lotu. Ląduje prawie wyłącznie na wodzie, a zimą – na lodzie. Jak sugeruje nazwa, na ogół jest milczący, lecz w porze godowej można usłyszeć mruczenie lub melodyjne fletowe gwizdanie. Zdenerwowany syczy. Łabędzie są ptakami monogamicznymi: łączą się w pary na całe życie. Należy pamiętać, że karmione przez ludzi mogą stać się agresywne, próbując wymusić pokarm.
Występowanie: Wyspy Brytyjskie, centralna i północna Europa, południowy Iran, basen Morza
Kaspijskiego, wyspowo-nizinne regiony Azji, do Chin

samiec / samica
Długość ciała: 125–170 cm
Rozpiętość skrzydeł: 200–240 cm
Masa ciała: 8–16 kg / 6–11,5 kg

Höckerschwan (DE)

łac. Cygnus olor, Gmelin, 1789
Der zweite schwerste fliegende Vogel der Welt, nach der Riesentrappe. Der in Polen gefundene Rekordler wog 22,5 kg. Zum Abfliegen benötigt er einen langen Anlauf auf Wasser oder Land. Er erhebt immer gegen den Wind und dann wählt die Flugrichtung. Er landet fast ausschließlich auf Wasser, im Winter – auf Eis. Der Höckerschwan ist im Allgemeinen lautlos, jedoch kann man während der Paarungszeit sein Schnurren oder melodiöses Pfeifen hören. Wenn er nervös ist, zischt er. Schwäne sind monogame Vögel; sie paaren sich fürs Leben. Man soll nicht vergessen, dass Schwäne, die von Menschen gefüttert werden, aggressiv werden können, weil sie versuchen, Nahrung zu erzwingen.
Vorkommen: Britische Inseln, Mittel- und Nordeuropa, Südiran, das Kaspische Meeresbecken, Insel- und Tieflandgebiete Asiens, bis zu China

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 125–170 cm
Flügelspannweite: 200–240 cm
Körpermasse: 8–16 kg / 6–11,5 kg

Mute swan (EN)

łac. Cygnus olor, Gmelin, 1789
The second heaviest flying bird in the world, right after the kori bustard. The record holder found in Poland weighed 22.5 kg. In order to take off, it needs a long run-up on water or ground. It always starts upwind and then takes the desired flight direction. It lands almost exclusively on water; in winter – on ice. The mute swan, as its name suggests, is generally silent, but during the mating season, growling or melodious flute-like whistling can be heard. It hisses when upset. Swans are monogamous; they mate for life. It is important to remember that when fed by humans, swans can become aggressive, trying to extort food.
Distribution: British Isles, central and northern Europe, southern Iran, the Caspian Sea basin, islands and low regions of Asia, all the way to China

male / female
body length: 125–170 cm
wingspan: 200–240 cm
body mass: 8–16 kg / 6–11,5 kg

Kuropatwa (PL)

łac. Perdix perdix, Linnaeus, 1758
Kuropatwy zasiedlają otwarte tereny rolne, najchętniej pola uprawne (z remizami lub kępami krzaków na miedzach), ale także łąki i ugory z wyższą roślinnością. Prowadzą osiadły, naziemny tryb życia. Są ptakami nerwowymi i bardzo płochliwymi. Kuropatwom nie jest łatwo w dzisiejszych czasach. Dawniej miały mnóstwo pokarmu i miejsc do gniazdowania na licznych i urozmaiconych miedzach. Dzisiejsza monokultura zbożowa im nie sprzyja, ponieważ nie ma w niej odpowiedniego pokarmu oraz schronienia.
Występowanie: środkowa Europa, południowo-zachodnia Syberia, Chiny

samiec / samica
Długość ciała: 28–32 cm
Rozpiętość skrzydeł: 45–50 cm
Masa ciała: 0,3–45 kg

Rebhuhn (DE)

łac. Perdix perdix, Linnaeus, 1758
Rebhühner bewohnen offene Agrarflächen, vorzugsweise Felder (mit Windschutzstreifen oder Strauchgruppen auf Feldrainen), aber auch Wiesen und Brachland mit höherer Vegetation. Sie sind terrestrische Standvögel. Sie sind nervös und sehr schüchtern. Das Leben ist für Rebhühner heutzutage nicht einfach. Früher war für sie eine Unmenge von Nahrung und Nistplätzen auf vielen abwechslungsreichen Feldrainen verfügbar. Die heutige Getreidemonokultur ist ihnen nicht förderlich, weil sie keine entsprechende Nahrung und nicht genug Schutz bietet.
Vorkommen: Mitteleuropa, Südwest-Sibirien, China

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 28–32 cm
Flügelspannweite: 45–50 cm
Körpermasse: 0,3–45 kg

Grey partridge (EN)

łac. Perdix perdix, Linnaeus, 1758
Grey partridges inhabit open agricultural areas, preferably fields (with shelter belts or clusters of bushes on the balk), but also meadows and fallow land with higher vegetation. They are sedentary, terrestrial birds; nervous and very timid. Life is not easy for partridges nowadays. In the past, they used to have food aplenty and many nesting places on numerous and varied balks. Today’s cereal monoculture is unfavourable for them, since it doesn’t offer adequate food or shelter.
Distribution: central Europe, southwestern Siberia, China

male / female
body length: 28–32 cm
wingspan: 45–50 cm
body mass: 0,3–45 kg

Kur siwy (PL)

łac. Gallus sonneratii, Temminck, 1813
Bażant pochodzący z Indii, który preferuje gęste lasy i zarośla. Dla bezpieczeństwa noce spędza na drzewach, ale żeruje na terenach otwartych, zachowując maksimum ostrożności. W naturze żywi się nasionami, zielonymi częściami roślin, owadami, pajęczakami oraz mięczakami. U kura siwego wyraźnie zaznaczony jest dymorfizm płciowy. Kogut jest bardziej kolorowy, posiada na piórach wzorki; kura zaś posiada ubarwienie w odcieniach brązu. W okresie lęgowym samiec przebywa z kilkoma samicami jednocześnie. Kury znoszą 3–6 jaj, które wysiadują 3 tyg., potem samodzielnie zajmują się pisklętami. Liczebność populacji kura siwego spada, a głównym zagrożeniem jest kurczący się biotop oraz polowania.
Występowanie: Półwysep Indyjski

samiec
Długość ciała: 70–80 cm
Długość skrzydła: 22–25,5 cm
Masa ciała: ok. 0,79–1,15 kg
samica
Długość ciała: 38 cm
Długość skrzydła: 19–21,5 cm
Masa ciała: ok. 0,7–0,8 kg

Graues Kammhuhn (DE)

łac. Gallus sonneratii, Temminck, 1813
Eine aus Indien stammende Fasanenart, die sich am besten in dichten Wäldern und Dickichten fühlt. Für eigene Sicherheit verbringt das graue Kammhuhn die Nächte auf Bäumen; Nahrung sucht es jedoch im freien Land, immer mit höchster Vorsicht. In der Natur frisst es Samen, junge Pflanzen, Insekten, Spinnentiere und Mollusken. Sexualdimorphismus ist bei dieser Vogelart sehr gut merkbar. Der Hahn ist bunter und hat gemusterte Federn, wobei die Henne braun gefärbt ist. Die Männchen sind während der Brutzeit mit verschiedenen Partnerinnen auf einmal. Die Henne legt ca. 3–6 Eier, die sie dann 3 Wochen bebrütet und danach sich alleine um die Küken kümmert. Die Populationszahl des Sonnerathuhns nimmt ab. Die Hauptbedrohungen sind: das immer verringernde Biotop, Jagd.
Vorkommen: Indischer Subkontinent

Männchen
Körperlänge: 70–80 cm
Flügellänge: 22–25,5 cm
Körpermasse: ca. 0,79–1,15 kg
Weibchen
Körperlänge: 38 cm
Flügellänge: 19–21,5 cm
Körpermasse: ca. 0,7–0,8 kg

Grey junglefowl (EN)

łac. Gallus sonneratii, Temminck, 1813
This pheasant species has its origins in India. Its preferred habitats are dense woodlands and thickets. For safety it spends the nights on trees but it forages in open terrain, always with extreme caution. It feeds on seeds, green plant shoots, insects, arachnids, and molluscs. Sexual dimorphism is very well marked in grey junglefowls. The cock has more colourful, patterned feathers, while the hen’s colouring is in shades of brown. Roosters spend the breeding time with a few hens at once. Females lay 3–6 eggs that they then brood for 3 weeks, after which time they care for the chicks alone. The population of grey junglefowls is decreasing, main dangers being the shrinking of natural habitats and hunting.
Distribution: Indian subcontinent

male
body length: 70–80 cm
wing length: 22–25,5 cm
body mass: ca. 0,79–1,15 kg
female
body length: 38 cm
wing length: 19–21,5 cm
body mass: ca. 0,7–0,8 kg

Kulon (PL)

łac. Burhinus oedicnemus, Linnaeus, 1758
Kulony zamieszkują nieużytki, piaszczyste wydmy, wrzosowiska oraz suche, porośnięte ubogą roślinnością tereny sąsiadujące ze starorzeczami. Najbardziej aktywne są od zmierzchu do świtu, ale aktywność w ciągu dnia też nie należy do rzadkości, choć łatwiej je usłyszeć niż zobaczyć. Gniazda zakładają w płytkich zagłębieniach w ziemi, w miejscach ubogich w roślinność, zapewniających dobrą obserwację otoczenia. W Polsce do niedawna był to gatunek lęgowy.
Występowanie: południowo-zachodnia i wschodnia Europa, Bałkany, Kaukaz, północna Afryka i środ- kowa Azja

samiec / samica
Długość ciała: 40–45 cm
Rozpiętość skrzydeł: 75–85 cm
Masa ciała: 0,35–0,5 kg

Triel (DE)

łac. Burhinus oedicnemus, Linnaeus, 1758
Er bewohnt Ödland, Sanddünen, Heiden sowie trockene Gebiete mit karger Vegetation, die an Altwässern liegen. Er ist von der Abenddämmerung bis zum Morgengrauen am aktivsten, aber Tätigkeit tagsüber ist auch keine Seltenheit, obwohl er leichter zu hören als zu sehen ist. Sein Nest baut der Triel in flachen Senkungen im Boden an offenen und vegetationsarmen Orten, die eine gute Beobachtung der Umgebung gewährleisten. Bis vor kurzem war es eine Brutvogelart in Polen.
Vorkommen: Südwest- und Osteuropa, Balkan, Kaukasus, Nordafrika und Zentralasien

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 40–45 cm
Flügelspannweite: 75–85 cm
Körpermasse: 0,35–0,5 kg

Eurasian stone-curlew (EN)

łac. Burhinus oedicnemus, Linnaeus, 1758
The Eurasian stone-curlew inhabits wastelands, dunes and heathlands, as well as dry areas with scarce vegetation by oxbow lakes. This bird is mostly active from dusk to dawn, but daytime activity is also not uncommon, although the stone-curlew is more easily heard than seen. It builds nests in shallow depressions in the ground in open places with poor vegetation providing for good observation of the surroundings. Until recently, it was a breeding species in Poland.
Distribution: southwestern and eastern Europe, the Balkans, the Caucasus, northern Africa and central Asia

male / female
body length: 40–45 cm
wingspan: 75–85 cm
body mass: 0,35–0,5 kg

Kruk (PL)

łac. Corvus corax, Linnaeus, 1758
Kruki są najinteligentniejszymi ptakami na świecie. Potrafią wykorzystać wcześniej zdobytą wiedzę, np. posługując się patykami czy drutem w celu wyciągania pożywienia z trudno dostępnych miejsc. Podobnie jak inne krukowate, potrafią naśladować dźwięki otoczenia, w tym nawet mowę ludzką. Odżywiają się głównie padliną, pełniąc w środowisku rolę czyścicieli.
Występowanie: półkula północna, znaczna część Eurazji, Ameryka Północna i Środkowa, północna
Afryka

samiec / samica
Długość ciała:55–65 cm
Rozpiętość skrzydeł: 115–130 cm
Masa ciała: 0,8–1,63 kg

Kolkrabe (DE)

łac. Corvus corax, Linnaeus, 1758
Kolkraben sind die intelligentesten aller Vogelarten der Welt. Sie können zuvor erworbenes Wissen nutzen, z. B. mit Stöcken oder Draht Nahrung aus schwer erreichbaren Plätzen herausziehen. Wie andere Rabenvögel können sie Geräusche aus ihrer Umgebung imitieren, einschließlich der menschlichen Sprache. Sie ernähren sich hauptsächlich von Aas, deshalb fungieren sie als Pfleger in unserer Umwelt.
Vorkommen: Nördliche Hemisphäre, ein Großteil Eurasiens, Nord- und Mittelamerika, Nordafrika

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 55–65 cm
Flügelspannweite: 115–130 cm
Körpermasse: 0,8–1,63 kg

Common raven (EN)

łac. Corvus corax, Linnaeus, 1758
Ravens are the most intelligent birds in the world. They are able to use the knowledge gained earlier, e.g. use sticks or wire to draw food from places that are difficult to reach. Like other corvids, they can imitate the sounds from their environment, including even human speech. They feed mainly on carrion, acting as cleaners in our environment.
Distribution: Northern Hemisphere, a large part of Eurasia, North and Central America, North Africa

male / female
body length: 55–65 cm
wingspan: 115–130 cm
body mass: 0,8–1,63 kg

Kraska (PL)

łac. Coracias garrulus, Linnaeus, 1758
Zamieszkuje suche, ciepłe, otwarte tereny z pojedynczymi drzewami, zagajnikami lub luźnymi lasami, obfitującymi w duże owady naziemne (żuki, pasikoniki itp.). Gniazdo zakłada zwykle w dziupli po dzięciole czarnym lub w naturalnych otworach spróchniałych drzew liściastych. Chętnie zajmuje również odpowiedniej wielkości budki lęgowe. W Polsce liczebność kraski ciągle spada; na wschodzie naszego kraju zostało zaledwie kilkanaście par. Przyczyna tego stanu rzeczy tkwi w zmianie krajobrazu rolniczego, likwidacji zadrzewień śródpolnych i w wycinaniu starych, dziuplastych drzew.
Występowanie: środkowa, wschodnia i południowa Europa, północno-zachodnie wybrzeże Afryki; zimuje w Afryce na południe od równika

samiec / samica
Długość ciała: 31–35 cm
Rozpiętość skrzydeł: 62–72 cm
Masa ciała: 0,12–0,15 kg

Blauracke (DE)

łac. Coracias garrulus, Linnaeus, 1758
Sie lebt in trockenen, warmen, offenen Gebieten mit vereinzelten Bäumen, Gehölz oder dünnen Wäldern, die reich an großen Bodeninsekten (Käfer, Heupferde usw.) sind. Die Blauracke nistet normalerweise in verlassenen Nisthöhlen des Schwarzspechtes oder in natürlichen Öffnungen von morschen Laubbäume. Bereitwillig besetzt sie auch Nistkästen von entsprechender Größe. In Polen sinkt die Anzahl der Blauracken ständig; im Osten des Landes gibt es nur etwa einige Dutzend Paare. Der Grund dafür ist die Veränderung der Agrarlandschaft, aber auch die Beseitigung der Ackerrandstreifen und das Fällen von alten, hohlen Bäumen.
Vorkommen: Mittel-, Ost- und Südeuropa, Nordwestküste Afrikas; im Winter: Afrika südlich vom Äquator

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 31–35 cm
Flügelspannweite: 62–72 cm
Körpermasse: 0,12–0,15 kg

European roller (EN)

łac. Coracias garrulus, Linnaeus, 1758
It inhabits dry, warm, open areas with single trees, groves and loose forests that are rich in large ground insects (beetles, grasshoppers, etc.). The European roller usually nests in abandoned black woodpecker’s hollows or in naturally existing holes in rotten broadleaf trees. It is also willing to take up nest boxes of appropriate size. In Poland its number is constantly decreasing; in the eastern part of the country only a few dozen pairs remain. The reason lies in the change of agricultural landscape, liquidation of buffer strips and cutting down of old, hollow trees.
Distribution: central, eastern and southern Europe, northwestern African coast; winters in Africa, south of the equator

male / female
body length: 31–35 cm
wingspan: 62–72 cm
body mass: 0,12–0,15 kg

Płomykówka (PL)

łac. Tyto alba, Scopoli, 1769
Średniej wielkości sowa, ściśle związana z osadami ludzkimi. Zamieszkuje np. stodoły, dzwonnice, strychy. Jej upierzenie jest charakterystyczne i trudno ją pomylić z inną sową. Szary grzbiet i głowa posiadają rdzawe plamki, przypominające płomienie, do których odnosi się nazwa. Czarne oczy mocno kontrastują z białą szlarą, kierującą fale dźwiękowe do uszu. Płomykówka najbardziej aktywna jest o zmroku i świcie, kiedy to poluje głównie na gryzonie, mniejsze ptaki albo żaby. Sowa ta nie pohukuje, a jedynie wydaje chrapliwe dźwięki. Dawniej jej krzyki i wrzaski interpretowano jako odgłosy duchów.
Występowanie: Europa, Azja Południowa, środkowo-południowa Ameryka, środkowo-południowa Afryka, Australia

samiec / samica
Długość ciała: 33–40 cm
Rozpiętość skrzydeł: 80–95 cm
Masa ciała: 0,28–0,45 kg

Schleiereule (DE)

łac. Tyto alba, Scopoli, 1769
Sie ist eine mittelgroße Eule, eng mit menschlichen Wohngebieten verbunden. Sie bewohnt u.a. Scheunen, Glockentürme und Dachböden. Ihr Gefieder ist sehr charakteristisch; sie ist schwer mit anderen Eulenarten zu verwechseln. Sein grauer Rücken und Kopf sind mit rostroten Flecken bedeckt, die wie Flammen aussehen; dazu bezieht sich der polnische Name dieser Vogelart (“Flammeneule”). Die schwarzen Augen sind im starken Kontrast mit dem Gesichtsschleier, der Schallwellen zu den Ohren führt. Die Schleiereule ist am aktivsten in der Dämmerung und im Tagesanbruch, wenn sie Nagetiere, kleine Vögel oder Frösche jagt. Sie heult nicht, sondern macht heisere Geräusche. In der Vergangenheit wurden ihr Geschrei und Rufe als Geiste interpretiert.
Vorkommen: Europa, Südasien, Zentral-Südamerika, Zen-tral-Südafrika, Australien

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 33–40 cm
Flügelspannweite: 80–95 cm
Körpermasse: 0,28–0,45 kg

Barn owl (EN)

łac. Tyto alba, Scopoli, 1769
It is a medium-sized owl, closely bound to human settlements. It lives in places like attics, bell towers and barns. Its grey back and head are covered with rusty red spots, which look a bit like flames and have inspired the Polish name of this species (“flame owl”). Its black eyes are in strong contrast with the facial disc, which directs sound waves towards the owl’s ears. It is mostly active at dusk and dawn, which is when it hunts: mainly rodents, small birds or frogs. Barn owls do not hoot; instead, they produce hoarse noises. In the past, their cries and calls were interpreted as ghosts.
Distribution: Europe, South Asia, Central-South America, Central-South Africa, Australia

male / female
body length: 33–40 cm
wingspan: 80–95 cm
body mass: 0,28–0,45 kg

Kobuz (PL)

łac. Falco subbuteo, Linnaeus, 1758
Ptak z rodziny sokołowatych, nazywany również sokołem leśnym. Poluje tylko w locie; w sposób bardzo szybki, zwinny i dynamiczny, najczęściej na małe ptaki. Wieczorem, w czasie spokojnego lotu, głównie nad taflą wody, chwyta szponami fruwające ważki i chrząszcze, które zaraz po złapaniu pozbawia skrzydeł i od razu zjada. Jest jednym z najsprawniej latających ptaków drapieżnych. W locie kształtem przypomina jerzyka, na którego też poluje, czego nie potrafi żaden inny europejski ptak (za wyjątkiem samca sokoła wędrownego).
Występowanie: Europa, Chiny, Pacyfik; zimuje w Afryce środkowej i południowej, w południowych Chinach, północnej Mjanmie, Laosie i Wietnamie

samiec / samica
Długość ciała: 30–40 cm
Rozpiętość skrzydeł: 75–85 cm
Masa ciała: 0,19–0,25 kg

Baumfalke (DE)

łac. Falco subbuteo, Linnaeus, 1758
Ein Vogel aus der Familie der Falkenartigen. Er jagt nur im Flug, meistens nach kleinen Vögeln, und ist dabei sehr schnell, agil und dynamisch. Abends, im ruhigen Flug, fängt er fliegende Libellen und Käfer, die er der Flügel beraubt und sofort isst. Er ist ein der am effizientesten fliegenden Raubvögel. Im Flug sieht er ähnlich dem Mauersegler aus, den er auch jagt, was kein anderer europäischer Raubvogel kann (außer dem Wanderfalke-Männchen).
Vorkommen: Europa, China, Pazifik; im Winter: Zentral- und Südafrika, Südchina, Nord-Myanmar, Laos und Vietnam

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 30–40 cm
Flügelspannweite: 75–85 cm
Körpermasse: 0,19–0,25 kg

Eurasian hobby (EN)

łac. Falco subbuteo, Linnaeus, 1758
It is a bird from the Falconidae family. It only hunts in flight, mostly small birds, and does it in a very fast, agile and dynamic way. In the evening, during a calm flight over a water surface, it grabs dragonflies and beetles mid-air with its claws, tears their wings off and eats them immediately. It is one of the most skilled flyers among birds of prey. In flight, its shape resembles the common swift, which it also hunts for, being the only bird species in Europe capable of it (next to the male peregrine falcon).
Distribution: Europe, China, the Pacific; in winter: central and southern Africa, southern China, northern Myanmar, Laos and Vietnam

male / female
body length: 30–40 cm
wingspan: 75–85 cm
body mass: 0,19–0,25 kg

Kiściec żółtosterny (PL)

łac. Lophura erythrophthalma, Raffles, 1822
Kiściec żółtosterny zamieszkuje wiecznie zielone gęste lasy tropikalne do wys. 900 m n.p.m. Jest słabo poznanym bażantem, uważanym za gatunek narażony na wyginięcie. Przyczyniają się do tego pożary oraz wycinka lasów na szeroką skalę, która fragmentuje naturalne siedliska. Ptak ten rzadko pojawia się w hodowlach. Według stanu na 2015 r. nie występował on w żadnym europejskim zoo.
Występowanie: Malezja, Sumatra, Indonezja, Borneo

samiec
Długość ciała: 47–50 cm
Długość skrzydła: 24–25 cm
Masa ciała: ok. 1 kg
samica
Długość ciała: 42–44 cm
Długość skrzydła: 20–22 cm
Masa ciała: ok. 0,8 kg

Gelbschwanzfasan (DE)

łac. Lophura erythrophthalma, Raffles, 1822
Er bewohnt immergrüne dichte Tropenwälder bis zu einer Höhe von 900 m ü.M. Von diesen Fasanen ist wenig bewusst; sie gelten als eine vom Aussterben bedrohte Art. Das wird durch Brände und das groß angelegte Fällen von Wäldern verursacht, was seine natürliche Umwelt verheert. Der Gelbschwanzfasan ist ein selten gezüchteter Vogel. Nach den Daten aus 2015 war er in keinem europäischen Zoo zu finden.
Vorkommen: Malaysia, Sumatra, Indonesien, Borneo

Männchen
Körperlänge: 47–50 cm
Flügellänge: 24–25 cm
Körpermasse: ca. 1 kg
Weibchen
Körperlänge: 42–44 cm
Flügellänge: 20–22 cm
Körpermasse: ca. 0,8 kg

Crestless fireback (EN)

łac. Lophura erythrophthalma, Raffles, 1822
The crestless fireback lives in evergreen dense tropical forests up to an altitude of 900 m above sea level. Little is known about this pheasant; it is considered to be at risk of extinction. Its natural habitats are being fragmented by fires and large-scale forest felling. The crestless fireback is very rare in breeding. Until 2015, these birds were not to be found in any European zoo.
Distribution: Malaysia, Sumatra, Indonesia, Borneo

male
body length: 47–50 cm
wing length: 24–25 cm
body mass: ca. 1 kg
female
body length: 42–44 cm
wing length: 20–22 cm
body mass: ca. 0,8 kg

Kiściec tajwański (PL)

łac. Lophura swinhoii, Gould, 1863
Zamieszkuje gęste lasy często rosnące na zboczach gór, położone na wys. 300–2300 m n.p.m.
Z ostatnich obserwacji wynika jednak, że trudno go spotkać poniżej 1000 m n.p.m., co spowodowane jest wycinką lasów do tej wysokości, w związku z czym zanikają naturalne siedliska tego gatunku. W 1966 r. kiściec tajwański był bliski wymarcia; w środowisku naturalnym pozostało ok. 200 osobników. Wzrost liczebności do ok. 10 tys. sztuk jest skutkiem wprowadzenia obszarów chronionych oraz reintrodukcji gatunku.
Występowanie: centralna cześć wyspy Tajwan

samiec
Długość ciała: ok. 79 cm
Długość skrzydła: 25-26 cm
Masa ciała: ok. 1,1 kg
samica
Długość ciała: ok. 50 cm
Długość skrzydła: 24-24,5 cm
Masa ciała: ok. 1,1 kg

Swinhoefasan (DE)

łac. Lophura swinhoii, Gould, 1863
Er lebt in dichten Wäldern, die oft an Berghängen wachsen, auf einer Höhe von 300–2300 m ü.M. Neuere Beobachtungen zeigen jedoch, dass er unter 1000 m ü.M. kaum zu treffen ist, was durch Abholzung bis zu dieser Höhe verursacht ist – somit verschwinden die natürlichen Lebensräume dieser Spezies. 1966 war diese Art vom Aussterben bedroht; in der natürlichen Umwelt blieben nur ca. 200 Individuen. Die Erhöhung der Zahl auf etwa 10.000 ist auf die Einführung von Schutzgebieten und die Auswilderung zurückzuführen.
Vorkommen: zentraler Teil der Insel Taiwan

Männchen
Körperlänge: ca. 79 cm
Flügellänge: 25-26 cm
Körpermasse: ca. 1,1 kg
Weibchen
Körperlänge: ca. 50 cm
Flügellänge: 24-24,5 cm
Körpermasse: ca. 1,1 kg

Swinhoe’s pheasant (EN)

łac. Lophura swinhoii, Gould, 1863
It inhabits dense forests that often grow on mountainsides at a height of 300–2300 m above sea level. However, recent observations show that it is unlikely to meet the Swinhoe’s pheasant below 1000 m above sea level, which is caused by the felling of forests up to this altitude. In 1966 the species was close to extinction, with only about 200 individuals remaining in the wild. The increase to about 10,000 specimens is the result of the foundation of protected areas and the reintroduction of the bird to the wild.
Distribution: central part of the Taiwan island

male
body length: ca. 79 cm
wing length: 25-26 cm
body mass: ca. 1,1 kg
female
body length: ca. 50 cm
wing length: 24-24,5 cm
body mass: ca. 1,1 kg

Kiściec syjamski (PL)

łac. Lophura diardi, Bonaparte, 1856
Nazwa tego kiśćca wywodzi się od dawnej nazwy Tajlandii, czyli Syjamu, dlatego został uznany na-rodowym ptakiem tego kraju. Od wieków jest odławiany z naturalnego środowiska przez miejscowych mieszkańców i hodowany z drobiem domowym. W hodowli preferuje się model monogamiczny. Potocznie nazywany „prałatem”, co odnosi się do samców, których kolorystyka zbliżona jest do ornatów używanych niegdyś przez duchownych w kościele katolickim.
Występowanie: Mjanma, Tajlandia, Laos, Kambodża i południowy Wietnam

samiec
Długość ciała: ok. 80 cm
Długość skrzydła: 22–24 cm
Masa ciała: ok. 1,42 kg
samica
Długość ciała: ok. 60 cm
Długość skrzydła: 22–24 cm
Masa ciała: ok. 1,1 kg

Prälatfasan (DE)

łac. Lophura diardi, Bonaparte, 1856
Der Name dieser Art leitet sich in vielen Sprachen vom alten Namen Thailands, Siam, ab; deshalb wurde Prälatfasan als Nationalvogel dieses Landes anerkannt. Seit Jahrhunderten wird er von lokalen Anwohnern aus der natürlichen Umgebung gefangen und mit Hausgeflügel aufgezogen. In der Zucht wird monogame Paarbindung bevorzugt. Dieser Vogel wird umgangssprachlich “Prälat” genannt, was sich auf Männchen bezieht, deren Farbgebung Ornate ähnelt, die einst von Geistlichen in der katholischen Kirche verwendet wurden.
Vorkommen: Myanmar, Thailand, Kambodscha, Laos und Südvietnam

Männchen
Körperlänge: ca. 80 cm
Flügellänge: 22–24 cm
Körpermasse: ca. 1,42 kg
Weibchen
Körperlänge: ca. 60 cm
Flügellänge: 22–24 cm
Körpermasse: ca. 1,1 kg

Siamese fireback (EN)

łac. Lophura diardi, Bonaparte, 1856
The name of this species derives from the former name of Thailand, Siam, which is why it has been recognised as the national bird of this country. For centuries, it has been caught out from its natural habitats by local people and bred together with poultry. In breeding, the monogamous model is preferred. The Siamese fireback is colloquially called “prelate”, which refers to males, whose colouring is similar to chasubles once used by the clergy in the Catholic Church.
Distribution: Myanmar, Thailand, Cambodia, Laos and southern Vietnam

male
body length: ca. 80 cm
wing length: 22–24 cm
body mass: ca. 1,42 kg
female
body length: ca. 60 cm
wing length: 22–24 cm
body mass: ca. 1,1 kg

Kiściec srebrzysty (PL)

łac. Lophura nycthemera jonesi, Linnaeus, 1758
Piękny, ciekawski, wytrwały i majestatyczny ptak. Zasiedla gęste lasy górskie, tereny porośnięte gęstymi zaroślami, bambusami i paprociami na wys. 700–2100 m n.p.m. oraz pola uprawne. W Chinach był znany i hodowany od najdawniejszych czasów. Jego wizerunek występował w starożytnej sztuce, a w literaturze uosabiano go z mitycznym białym feniksem.
W ogrodzie zoologicznym w Lubinie znajduje się kiściec srebrzysty w podgatunku jonesi.
Występowanie: południowo-wschodnia Azja i Chiny

samiec
Długość ciała: ok. 125 cm
Długość skrzydła: 22-30 cm
Masa ciała: 1,1-2 kg
samica
Długość ciała: ok. 65 cm
Długość skrzydła: 15-27 cm
Masa ciała: 1-1,3 kg

Silberfasan (DE)

łac. Lophura nycthemera jonesi, Linnaeus, 1758
Ein schöner, neugieriger, ausdauernder und maje-stätischer Vogel. Er bewohnt dichte Bergwälder, Gebiete mit Dickicht, Bambus und Farnen bewachsen auf einer Höhe von 700 bis 2100 m ü.M., sowie Äckern. In China ist er seit frühesten Zeiten bekannt und gezüchtet. Sein Bild erschien in der Kunst der Antike, und in der Literatur wurde er mit dem mythischen weißen Phönix personifiziert. In Lubiner Tiergarten befinden sich Silberfasane der Unterart jonesi.
Vorkommen: Südostasien und China

Männchen
Körperlänge: ca. 125 cm
Flügellänge: 22-30 cm
Körpermasse: 1,1-2 kg
Weibchen
Körperlänge: ca. 65 cm
Flügellänge: 15-27 cm
Körpermasse: 1-1,3 kg

Silver pheasant (EN)

łac. Lophura nycthemera jonesi, Linnaeus, 1758
A beautiful, curious, persistent and majestic bird. It inhabits dense mountain forests, areas overgrown with thickets, bamboo and ferns at altitude of 700–2100 m above sea level, as well as cultivated fields. It has been known and bred in China since ancient times. Its image was present in ancient art, and in literature the silver pheasant has been epitomised with the mythical white phoenix. In the Lubin zoo there are silver pheasants of the jonesi subspecies.
Distribution: Southeast Asia and China

male
body length: ca. 125 cm
wing length: 22-30 cm
body mass: 1,1-2 kg
female
body length: ca. 65 cm
wing length: 15-27 cm
body mass: 1-1,3 kg

Kiściec ognisty (PL)

łac. Lophura ignita, Shaw, 1798
Kiściec ognisty jest uważany za jednego z najładniejszych spośród wszystkich 50 gatunków bażantów, tuż obok bażanta złocistego. Drugi człon łacińskiej nazwy tego ptaka pochodzi od słowa ignis, co oznacza ogień. Odnosi się to zapewne do ubarwienia grzbietu, brzucha oraz ogona samca, które przypomina płomienie. Jego naturalnym siedliskiem są gęsto porośnięte, wiecznie zielone lasy tropikalne z podszytem bambusowym, do wys. 1000 m n.p.m.
Występowanie: Malezja, Borneo, Półwysep Indochiński

samiec
Długość ciała: 65-70 cm
Długość skrzydła: 25-30 cm
Masa ciała: 1,8-2,6 kg
samica
Długość ciała: 56-57 cm
Długość skrzydła: 23-27 cm
Masa ciała: 1,8-2,6 kg

Feuerrückenfasan (DE)

łac. Lophura ignita, Shaw, 1798
Aus den 50 auf der Welt vorkommenden Fasanenarten gilt der Feuerrückenfasan, neben dem Goldfasan, als ein der schönsten. Der zweite Teil des lateinischen Namens dieser Vogelart stammt vom Wort ignis, was Feuer bedeutet. Dies bezieht sich wahrscheinlich auf die Färbung vom Rücken, Bauch und Schwanz des Männchens, die an Flammen erinnert. Der natürliche Lebensraum dieses Fasans sind dicht bewachsene, immergrüne Tropenwälder mit Bambus-Unterholz, bis zu einer Höhe von 1000 m ü.M.
Vorkommen: Malaysia, Borneo, Indochinesische Halbinsel

Männchen
Körperlänge: 65-70 cm
Flügellänge: 25-30 cm
Körpermasse: 1,8–2,6 kg
Weibchen
Körperlänge: 54-63 cm
Flügellänge: 23-27 cm
Körpermasse: 1,8–2,6 kg

Bornean crested fireback (EN)

łac. Lophura ignita, Shaw, 1798
Of the 50 pheasant species in the world, the crested fireback is considered among the very most beautiful, right next to the golden pheasant. The second part of the Latin name of this species comes from the word ignis, which means fire. It probably refers to the colouring of the male’s back, belly and tail, which resembles flames. Their natural habitat consists of densely overgrown tropical forests with bamboo li-ning up to 1000 m above sea level.
Distribution: Malaysia, Borneo, Mainland Southeast Asia

male
body length: 65-70 cm
wing length: 25-30 cm
body mass: 1,8–2,6 kg
female
body length: 54-63 cm
wing length: 23-27 cm
body mass: 1,8–2,6 kg

Kiściec annamski (PL)

łac. Lophura edwardsi, Oustalet, 1896
Zamieszkuje wschodnie zbocza górskie Wietnamu na wysokości do 600 m n.p.m., porośnięte gęstymi lasami i z ograniczonym nasłonecznieniem. Przez kilkadziesiąt lat uważany był za gatunek wymarły, jednak został ponownie odkryty w 2000 r. w lasach środkowego Wietnamu. Europejskie ogrody zoologiczne realizują dla tego bażanta Europejski Program Ochrony Zwierząt (EEP) w ramach Europejskiego Stowa-rzyszenia Ogrodów Zoologicznych i Akwariów (EAZA).
Występowanie: środkowy Wietnam

samiec
Długość ciała: ok. 65 cm
Długość skrzydła: 22–24 cm
Masa ciała: ok. 1,42 kg
samica
Długość ciała: ok. 58 cm
Długość skrzydła: 21–22 cm
Masa ciała: ok. 1,05 kg

Edwardsfasan (DE)

łac. Lophura edwardsi, Oustalet, 1896
Er bewohnt östliche Berghänge Vietnams auf einer Höhe von bis zu 600 m ü.M., wo es dichte Wälder gibt und die Besonnung begrenzt ist. Über mehrere Jahrzehnte galt der Edwardsfasan als ausgestorben, wurde jedoch im Jahr 2000 in den Wäldern Zentralvietnams erneut entdeckt. Europäische Tierparks realisieren für diesen Vogel das Europäische Erhaltungszuchtprogramm (EEP) im Rahmen der European Association of Zoos and Aquaria (EAZA).
Vorkommen: Zentralvietnam

Männchen
Körperlänge: ca. 65 cm
Flügellänge: 22–24 cm
Körpermasse: ca. 1,42 kg
Weibchen
Körperlänge: ca. 58 cm
Flügellänge: 21–22 cm
Körpermasse: ca. 1,05 kg

Edwards’s pheasant (EN)

łac. Lophura edwardsi, Oustalet, 1896
It inhabits eastern mountain slopes of Vietnam at an altitude of up to 600 m above sea level, overgrown with dense forests, where the amount of sunshine is limited. For a number of decades, Edwards’s pheasant was considered to be extinct, but in the year 2000 it was rediscovered in the forests of Central Vietnam. European zoological gardens are implementing the European Endangered Species Programme (EEP) for this pheasant as a part of the European Association of Zoos and Aquaria (EAZA).
Distribution: Middle Vietnam

male
body length: ca. 65 cm
wing length: 22–24 cm
body mass: ca. 1,42 kg
female
body length: ca. 58 cm
wing length: 21–22 cm
body mass: ca. 1,05 kg

Głuszec (PL)

łac. Tetrao urogallus, Linnaeus, 1758
Prowadzi osiadły tryb życia. Preferuje stare, dojrzałe bory iglaste; drzewostany sosnowe obfitujące w jagody, z domieszką osiki i świerka. Unika terenów otwartych. Wiosną można obserwować widowiskowe toki. Pieśń godowa dzieli się na cztery części: klapanie, trelowanie, korkowanie i szlifowanie. Latem głuszce mają bardzo zróżnicowaną bazę pokarmową, natomiast zimę potrafią przetrwać jedząc tyl-ko igły sosen, jodeł i świerków. W Polsce gatunek ten zanika w szybkim tempie, dlatego Lasy Państwowe prowadzą restytucję głuszca w kilku miejscach w kraju. Do 1995 r. widniał on na liście ptaków łownych.
Występowanie: od Pirenejów i Gór Dynarskich po północno-zachodnią Mongolię

samiec
Długość ciała: 80-115 cm
Rozpiętość skrzydeł: 120-145 cm
Masa ciała: 3,9-6,5 kg
samica
Długość ciała: 54-63 cm
Rozpiętość skrzydeł: 96-104 cm
Masa ciała: 1,7-2,5 kg

Auerhuhn (DE)

łac. Tetrao urogallus, Linnaeus, 1758
Es ist ein Standvogel. Es bevorzugt alte Nadelwälder; reiche an Beeren Kiefernbestände, mit Beimischung von Espen und Fichten. Das Auerhuhn vermeidet offene Flächen. Im Frühjahr kann man eine spektakuläre Balz beobachten, die aus vier Teilen besteht: Knappen, Trillern, Hauptschlag, Wetzen. Im Sommer haben Auerhühner eine sehr vielfältige Nahrungsgrundlage, während sie im Winter auf einer Diät nur aus Nadeln von Kiefern, Tannen und Fichten überleben können. In Polen verschwindet diese Art schnell, deshalb führt die Verwaltung der polnischen Staatsforsten Restitution dieser Vögel an manchen Orten des Landes. Bis 1995 stand Auerhuhn auf der Liste der Jagdvögel.
Vorkommen: von den Pyrenäen und dem Dinarischen Gebirge bis in die nordwestliche Mongolei

Männchen
Körperlänge: 80-115 cm
Flügelspannweite: 120-145 cm
Körpermasse: 3,9-6,5 kg
Weibchen
Körperlänge: 54-63 cm
Flügelspannweite: 96-104 cm
Körpermasse: 1,7-2,5 kg

Western capercaillie (EN)

łac. Tetrao urogallus, Linnaeus, 1758
It is a resident bird. It prefers old, mature coniferous forests; pine stands rich in blueberries, with an admixture of aspen and spruce. The western capercaillie avoids open areas. In spring, spectacular courtship displays can be observed. The mating song is divided into four parts: double-clicks, trilling, popping and grinding. In summer they have a very varied food base, while in winter they can survive by eating solely pine, fir and spruce needles. In Poland, this species is disappearing at a rapid pace, which is why the State Forests are trying restitute it in several places in the country. The western capercaillie was on the list of game birds until 1995.
Distribution: from the Pyrenees and the Dinaric Mountains to northwestern Mongolia

male
body length: 80-115 cm
wingspan: 120-145 cm
body mass: 3,9-6,5 kg
female
body length: 54-63 cm
wingspan: 96-104 cm
body mass: 1,7-2,5 kg

Gil (PL)

łac. Pyrrhula pyrrhula, Linnaeus, 1758
Gila nie sposób pomylić z innym ptakiem. Charakterystyczny czerwony brzuszek samców rzuca się w oczy z daleka. Samica przyjmuje barwy bardziej stonowane, z brązowo-różowym brzuchem. U obu płci występuje czarna czapeczka, której nie mają młode osobniki, wyglądem bardziej przypominające samice. Gile w okresie lęgowym do rozrodu przystępują dwukrotnie; samica składa 4–5 jaj, które sama wysiaduje. Po dwóch tygodniach wykluwają się pisklęta, a opieką nad nimi dzielą się oboje rodzice. Jak na łuszczaki przystało, gile żywią się najchętniej nasionami drzew i krzewów. Mocny dziób pozwala im zjadać nawet bardzo twarde pestki. Gile na wolności dożywają do 15 lat, w niewoli ‒ 19 lat.
Występowanie: północne tereny Europy i Azji

samiec / samica
Długość ciała: ok. 17 cm
Rozpiętość skrzydeł: ok. 27 cm
Masa ciała: ok. 0,025 kg

Gimpel (DE)

łac. Pyrrhula pyrrhula, Linnaeus, 1758
Den Gimpel kann man mit einem anderen Vogel nicht verwechseln. Der charakteristische rote Bauch fällt schon aus Entfernung ins Auge. Das Weibchen ist etwas getönter gefärbt, mit einem braun-rosa Bauch. Bei beiden Geschlechtern tritt eine schwarze Kopfplatte auf. Sie fehlt jedoch bei Jungvögel, die sonst ähnlich dem Weibchen sind. In der Brutzeit machen sich Gimpel an die Vermehrung zweimal. Das Weibchen legt 4–5 Eier, die es dann alleine ausbrütet. Nach zwei Wochen schlüpfen Küken aus, um die sich beide Eltern kümmern. Wie es sich für Finken gehört, fressen Gimpel am liebsten Baum- und Strauchsamen. Der feste Schnabel erlaubt ihnen, auch sehr harte Kerne zu konsumieren. Im Freien leben Gimpel bis zu 15 Jahre, und in Gefangenschaft ‒ 19 Jahre.
Vorkommen: nördliche Gebiete Europas und Asiens

Männchen / Weibchen
Körperlänge: ca. 17 cm
Flügelspannweite: ca. 27 cm
Körpermasse: ca. 0.025 kg

Eurasian bullfinch (EN)

łac. Pyrrhula pyrrhula, Linnaeus, 1758
The Eurasian bullfinch is not easily mistaken for another bird. The males’ characteristic red belly catches the eye even from a distance. The females’ colouring is more subdued, featuring a brown-pink belly. Both sexes have a black cap. This head colouring doesn’t appear in juveniles, which otherwise rather resemble females. During the breeding season, Eurasian bullfinches reproduce twice, laying 4–5 eggs, which are then brooded by the female alone. Chicks hatch after two weeks and both parents share in the care duties. As typical finches, these birds are especially keen on tree and shrub seeds for food. Their strong beaks allow them to consume even very hard-shelled kernels. Wild bullfinches live up to 15 years, and captive ones ‒ as long as 19 years.
Distribution: northern parts of Europe and Asia

male / female
body length: ca. 17 cm
wingspan: ca. 27 cm
body mass: ca. 0,025 kg

Gęś tybetańska (PL)

łac. Anser indicus, Latham, 1790
Nazywana również gęsią indyjską; wielkością dorównuje gęsi zbożowej. Widywana jest w Tybecie nawet na wys. 5600 m n.p.m. W czasie wędrówek dwa razy do roku przelatuje przez Himalaje na wys. ok. 10 000 m, czyli tak wysoko, jak samoloty pasażerskie. Obserwowano stada przelatujące nad najwyższą górą świata – Mount Everest. Na takiej wysokości stężenie tlenu jest o połowę mniejsze niż na poziomie morza, temperatura spada nawet poniżej -50 stopni Celsjusza, a gęś leci z prędkością ok. 80 km/h.
Występowanie: środkowa Azja, Wyżyna Tybetańska; zimuje w północnych Indiach, zachodnim Pakistanie oraz w Nepalu

samiec / samica
Długość ciała: 75–90 cm
Rozpiętość skrzydeł: 150–180 cm
Masa ciała: 2,5–4,1 kg

Streifengans (DE)

łac. Anser indicus, Latham, 1790
Sie wird auch als Indische Gans bezeichnet. Größenmäßig ist sie mit der Saatgans vergleichbar. Die Streifengans ist in Tibet sogar auf einer Höhe von 5600 m ü.M. zu sehen. Während der Züge fliegt sie zweimal im Jahr auf einer Höhe von etwa 10.000 m ü.M. durch den Himalaya, d.h. so hoch wie Passagierflugzeuge. Es wurden auch Schoofen beobachtet, die über den höchsten Berg der Welt − den Mount Everest – fliegen. Auf solcher Höhe ist die Sauerstoffkonzentration halb so hoch wie am Meeresspiegel, die Temperatur sinkt sogar unter -50 Grad und die Gans fliegt mit einer Geschwindigkeit von ca. 80 km/h.
Vorkommen: Zentralasien, das Hochland von Tibet; im Winter in Nordindien, Westpakistan und Nepal

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 75–90 cm
Flügelspannweite: 150–180 cm
Körpermasse: 2,5–4,1 kg

Bar-headed goose (EN)

łac. Anser indicus, Latham, 1790
In many languages, it is also called the Indian goose. In terms of size, it is similar to the bean goose. The bar-headed goose has been seen in Tibet at as high as 5,600 m above sea level. Twice a year, it flies through the Himalaya at an altitude of about 10,000 m, which is the height passenger aircrafts operate on. Flocks flying over the world’s highest mountain, Mount Everest, have also been observed. At such an altitude the oxygen concentration is half as much as at sea level, the temperature can drop below -50 Celsius degrees and the bar-headed goose flies with the speed of about 80 km/h.
Distribution: central Asia, the Tibetan Plateau; in winter – northern India, western Pakistan and Nepal

male / female
body length: 75–90 cm
wingspan: 150–180 cm
body mass: 2,5–4,1 kg

Gęś mała (PL)

łac. Anser erythropus, Linnaeus, 1758
Gęś mała jest jedną z najmniejszych gęsi europejskich. Jak każdy ptak wodny preferuje tereny wokół rzek i jezior. Przelatuje nad Europą dwa razy w roku: na przełomie kwietnia i maja oraz od września do listopada. Wygląd samca i samicy jest podobny. Gniazduje na ziemi, składając 4–5 jaj w maju lub czerwcu. Samica wysiaduje jaja, a po wykluciu się młodych do opieki nad nimi dołącza samiec. Chcąc wylądować, gęś mała nie zmniejsza prędkości lotu stopniowo, lecz pikuje z dużą prędkością i wyhamowuje tuż nad ziemią (lub wodą).
Występowanie: północna Eurazja; zimuje na Bałkanach, w rejonie Morza Czarnego oraz w środkowej Azji

samiec / samica
Długość ciała: 53–66 cm
Rozpiętość skrzydeł: 120–135 cm
Masa ciała: 1,95–2,3 kg / 1,4–2,15 kg

Zwerggans (DE)

łac. Anser erythropus, Linnaeus, 1758
Die Zwerggans ist eine der kleinsten Gänse Europas. Wie alle Wasservögel, bevorzugt sie Gebiete in der Nähe von Flüssen und Seen. Sie fliegt über Europa zweimal pro Jahr: um die Wende Aprils zum Mai sowie zwischen September und November. Das Aussehen von beiden Geschlechtern ist sehr ähnlich. Diese Gans nistet auf der Erde und legt 4–5 Eier im Mai oder Juni. Das Weibchen brütet die Eier aus, und nachdem die Jungen ausschlüpfen, stößt der Erpel zur Kükenbetreuung dazu. Wenn die Zwerggans landen will, verlangsamt sie die Fluggeschwindigkeit allmählich nicht, sondern führt einen Sturzflug mit großer Schnelligkeit aus und bremst unmittelbar vor dem Grund (oder Wasser).
Vorkommen: nördliches Eurasien; im Winter auf dem Balkan, in der Schwarzmeerregion und in Zentralasien

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 53–66 cm
Flügelspannweite: 120–135 cm
Körpermasse: 1,95–2,3 kg / 1,4–2,15 kg

Lesser white-fronted goose (EN)

łac. Anser erythropus, Linnaeus, 1758
The lesser white-fronted goose is one of the smallest geese in Europe. Like all water birds, it prefers to stay in the proximity of rivers and lakes. It flies over Europe twice a year: at the turn of April and May, and between September and November. Drakes and ducks look alike. This goose nests on the ground. It lays 4–5 eggs in May or June. The female incubates the eggs and after the chicks hatch, the male joins in taking care of the young. When it wants to land, the lesser white-fronted goose doesn’t gradually slow down, but rather it takes a nosedive at a high speed and only decelerates just before it reaches the ground (or water surface).
Distribution: northern Eurasia; in winter: the Balkans, the Black Sea region and Central Asia

male / female
body length: 53–66 cm
wingspan: 120–135 cm
body mass: 1,95–2,3 kg / 1,4–2,15 kg

Gęgawa (PL)

łac. Anser anser, Linnaeus, 1758
Gęgawa jest przodkiem gęsi domowej. Są to bardzo rodzinne ptaki, które rozpoznają się wzajemnie w stadach oraz łączą się w pary na całe życie. W przypadku straty partnera przechodzą okres żałoby i musi minąć sporo czasu, zanim wejdą w kolejny związek, a czasem już na stałe pozostają samotne. Samiec i samica ubarwione są identycznie i są tych samych rozmiarów.
Występowanie: Eurazja; zimuje w basenie Morza Śródziemnego oraz w południowej i środkowej Azji

samiec / samica
Długość ciała: 75–90 cm
Rozpiętość skrzydeł: 150–180 cm
Masa ciała: 2,5–4,1 kg

Graugans (DE)

łac. Anser anser, Linnaeus, 1758
Sie ist Vorfahrin der Hausgans. Graugänse sind ihren Familien sehr anhänglich; sie erkennen sich gegenseitig in Schoofen und binden sich in Paaren fürs Leben. Im Falle eines Verlusts des Partners gehen sie eine Trauerzeit durch und es dauert lange, bis sie eine andere Beziehung eingehen; manchmal bleiben sie dauerhaft einsam. Männchen und Weibchen sind identisch gefärbt und von der gleichen Größe.
Vorkommen: Eurasien; Winter im Mittelmeerraum sowie in Süd- und Zentralasien

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 75–90 cm
Flügelspannweite: 150–180 cm
Körpermasse: 2,5–4,1 kg

Greylag goose (EN)

łac. Anser anser, Linnaeus, 1758
It is the ancestor of the domestic goose. Greylag geese are very attached to their families; they recognize each other in gaggles and mate for life. In the case of the loss of a partner, they go through a period of mourning and it takes a long time before they enter another relationship; sometimes they stay alone permanently. Male and female greylag geese are identical in colour and of the same size.
Distribution: Eurasia; winters in the Mediterranean Basin and in southern and central Asia

male / female
body length: 75–90 cm
wingspan: 150–180 cm
body mass: 2,5–4,1 kg

Frankolin żółtogardły (PL)

łac. Pternistis leucoscepus, Gray, 1867
Frankolin żółtogardły jest najbardziej aktywny o świcie i zmierzchu. Często podąża za większymi zwierzętami roślinożernymi, takimi jak słonie czy nosorożce, wybierając z ich odchodów niestrawione ziarna. Dymorfizm płciowy praktycznie nie występuje u tych ptaków. Podczas godów samce wchodzą na szczyt termitier lub na większe kopce utworzone ze skał i tam starają się śpiewem wabić samice. Choć nie jest to gatunek zagrożony, zauważono, że jego populacja wyraźnie spada z powodu nadmiernej liczby polowań.
Występowanie: środkowo-wschodnia część Afryki

samiec / samica
Długość ciała: 33–35 cm
Długość skrzydła: 17–21 cm
Masa ciała: 0,65–0,89 kg / 0,4–0,61 kg

Gelbkehlfrankolin (DE)

łac. Pternistis leucoscepus, Gray, 1867
Er ist in der Morgen- und Abenddämmerung am aktivsten. Oft folgt er größeren Pflanzenfressern wie Elefanten oder Nashörnern und holt unverdaute Körner aus ihren Exkrementen heraus. Geschlechtsdimorphismus tritt bei diesen Vögeln praktisch nicht auf. Während der Paarungszeit klettert das Männchen auf Termitenhügel oder größere Felsenstapel und versucht, das Weibchen mit seinem Gesang anzulocken. Obwohl es keine vom Aussterben bedrohte Art ist, wurde es festgestellt, dass die Population des Gelbkehlfrankolins aufgrund der übermäßigen Anzahl an Jagden deutlich abnimmt.
Vorkommen: Mittel-Ostafrika

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 33–35 cm
Flügellänge: 17–21 cm
Körpermasse: 0,65–0,89 kg / 0,4–0,61 kg

Yellow-necked francolin (EN)

łac. Pternistis leucoscepus, Gray, 1867
The yellow-necked francolin is active mainly at dawn and dusk. It often follows larger herbivores, such as elephants and rhinoceros, picking undigested grains from their faeces. Sexual dimorphism is virtually non-existent in this species. During the mating season, males climb to the top of termite mounds or onto larger heaps of rocks and try to lure females with their singing. Although it is not an endangered species, it has been noted that its population is significantly decreasing due to excessive hunting.
Distribution: middle-eastern Africa

male / female
body length: 33–35 cm
wing length: 17–21 cm
body mass: 0,65–0,89 kg / 0,4–0,61 kg

Czubacz hełmiasty (PL)

łac. Pauxi pauxi, Linnaeus, 1766
Zamieszkuje tropikalne lasy lub ich obrzeża, a szczególnie lubi gęste zarośla. Obie płcie ubarwione są w taki sam sposób. Po wykluciu samice są najpierw czerwono-brązowe, dopiero potem wybarwiają się na czarno. Czubacze potrafią bardzo dobrze latać i sprawnie przemieszczają się z jednego drzewa na drugie. Zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata siedlisk, polowania oraz kłusownictwo. Indianie umieszczają głowy czubaczy przy wejściu do domu, a ich liczba jest wyznacznikiem statusu społecznego gospodarza.
Występowanie: północno-wschodnia Kolumbia, północno-zachodnia Wenezuela

samiec / samica
Długość ciała: 85–92 cm
Rozpiętość skrzydeł: 38,2–42,7 cm / 36,3–38,5 cm
Masa ciała: 3,5–3,75 kg / ok. 2,65 kg

Helmhokko (DE)

łac. Pauxi pauxi, Linnaeus, 1766
Er lebt in tropischen Wäldern oder an deren Rändern und fühlt sich besonders gut im dichten Buschwerk. Beide Geschlechter sind gleich gefärbt. Nach dem Schlüpfen sind die Weibchen zunächst rotbraun, erst später werden sie schwarz. Helmhokkos können sehr gut fliegen und bewegen sich effizient von einem Baum zum anderen. Sie sind durch den Verlust von Lebensräumen, Jagd und Wilderei bedroht. Indianer stellen Köpfe dieser Vögel am Eingang des Hauses; die Anzahl der Köpfe bestimmt den sozialen Status des Wirtes.
Vorkommen: Nordost-Kolumbien, Nordwest-Venezuela

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 85–92 cm
Flügelspannweite: 38,2–42,7 cm / 36,3–38,5 cm
Körpermasse: 3,5–3,75 kg / ca. 2,65 kg

Helmeted curassow (EN)

łac. Pauxi pauxi, Linnaeus, 1766
It lives in tropical forests or on their outskirts, being particularly fond of dense thickets. Both sexes are coloured in the same way. After hatching the females are reddish-brown at first and only later do they become black. They can fly very well and move efficiently from one tree to another. Habitat loss presents a threat to this species; so do hunting and poaching. Local indigenous people place heads of these birds at the entrance to their houses; the number
of the heads determines the social status of the host.
Distribution: North-East Colombia, North-West Venezuela

male / female
body length: 85–92 cm
wingspan: 38,2–42,7 cm / 36,3–38,5 cm
body mass: 3,5–3,75 kg / ca. 2,65 kg

Bocian czarny (PL)

łac. Ciconia nigra, Linnaeus, 1758
Bocian czarny jest ptakiem bardzo płochliwym i skrytym. Gnieździ się w rozległych mokrych lasach, szczególnie w starych lasach mieszanych i iglastych, przeplatanych mokradłami i rzekami. Przebywa głównie w miejscach odludnych. Ma to związek z prześladowaniami przez człowieka spowodowanymi złymi przesądami. Odlatuje ok. 2 tygodnie później niż bocian biały. Poluje głównie na ryby i żaby, ale również na owady wodne, pijawki, gady i gryzonie.
Występowanie: Półwysep Iberyjski, środkowa i wschodnia Europa, Azja Mniejsza i Bliski Wschód, Azja Południowa i Wschodnia

samiec / samica
Długość ciała: 90–105 cm
Rozpiętość skrzydeł: 175–200 cm
Masa ciała: ok. 3 kg

Schwarzstorch (DE)

łac. Ciconia nigra, Linnaeus, 1758
Es ist ein sehr schüchterner und geheimnisvoller Vogel. Er baut Nester in riesigen Feuchtwäldern, vor allem in alten Misch- und Nadelwäldern mit Feuchtgebieten und Flüssen. Er kommt hauptsächlich an abgelegenen Orten vor. Dies ist mit menschlicher Verfolgung verbunden, die durch Aberglauben verursacht wird. Er fliegt etwa zwei Wochen später als der Weißstorch weg. Er jagt hauptsächlich Fische und Frösche, aber auch Wasserinsekten, Blutegel, Reptilien und Nagetiere.
Vorkommen: Iberische Halbinsel, Mittel- und Osteuropa, Kleinasien und Naher Osten, Süd- und Ostasien

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 90–105 cm
Flügelspannweite: 175–200 cm
Körpermasse: ca. 3 kg

Black stork (EN)

łac. Ciconia nigra, Linnaeus, 1758
The black stork is a very timid and secretive bird. It nests in vast wet forests, especially in old mixed and coniferous forests, interspersed with wetlands and rivers. It prefers to stay in remote areas. This is related to human persecution caused by negative superstitions. It departs for wintering about 2 weeks later than the white stork. It hunts mainly fish and frogs, but also water insects, leeches, reptiles and rodents.
Distribution: Iberian Peninsula, Central and Eastern Europe, Asia Minor and the Middle East, South and East Asia

male / female
body length: 90–105 cm
wingspan: 175–200 cm
body mass: ca. 3 kg

Bocian biały (PL)

łac. Ciconia ciconia, Linnaeus, 1758
W Polsce gnieździ się ponad 40 tys. par tego gatunku, natomiast światowa populacja wynosi ok. 200 tys. par. Ptaki te są mocno związane z gniazdem i to ono łączy je w pary. Jeżeli któryś z ptaków spóźnia się z powrotem z Afryki, jego miejsce zajmuje inny bocian. Przeloty bocianów na zimowi-ska odbywają się dwiema trasami. Populacja z Europy Zachodniej do Afryki przelatuje przez Cieśninę Gibraltarską, natomiast ptaki z Polski i terenów wysuniętych na wschód i południe migrują przez Bosfor. Bocian biały bardzo chętnie poluje na norniki, myszy, krety, węże i jaszczurki, duże owady; rzadziej na ryby, pisklęta innych ptaków i żaby.
Występowanie: Europa, zachodnia Azja, południowa Afryka

samiec / samica
Długość ciała: 95–110 cm
Rozpiętość skrzydeł: 170–220 cm
Masa ciała: 2,5–4,4 kg

Weißstorch (DE)

łac. Ciconia ciconia, Linnaeus, 1758
In Polen nisten ca. 40.000 Storchenpaare, während die Weltpopulation etwa 200.000 Paare beträgt. Diese Vögel sind sehr eng mit dem Nest verbunden; es verbindet die Paare. Wenn ein Vogel zu spät aus Afrika zurückkommt, nimmt ein anderer Storch seine Stelle. Sie fliegen zu Überwinterungsgebieten auf zwei verschiedenen Strecken. Die Population aus Westeuropa reist durch die Meerenge von Gibraltar, während die Vögel aus Polen sowie aus den südlichen und östlichen Gebieten durch Bosporus fliegen. Der Weißstorch jagt am liebsten Wühlmäuse, Mäuse, Maulwürfe, Schlangen, Eidechsen und große Insekten; seltener auch Fische, Küken anderer Vögel und Frösche.
Vorkommen: Europa, Westasien, Südafrika

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 95–110 cm
Flügelspannweite: 170–220 cm
Körpermasse: 2,5–4,4 kg

White stork (EN)

łac. Ciconia ciconia, Linnaeus, 1758
Over 40 thousand pairs of this species nest in Poland, while the world population counts about 200 thousand pairs. White storks are very attached to their nests; it is what binds them in pairs. If one of the birds is late back from Africa, its place is taken by another stork. The flights to wintering grounds are undertaken on two routes. The population from Western Europe flies to Africa through the Strait of Gibraltar, while the birds from Poland as well as the eastern and southern areas migrate through the Bosporus. The white stork is very keen on voles, mice, moles, snakes, lizards and big insects, more rarely it hunts fish, chicks of other birds and frogs.
Distribution: Europe, West Asia, South Africa

male / female
body length: 95–110 cm
wingspan: 170–220 cm
body mass: 2,5–4,4 kg

Bielik (PL)

łac. Haliaeetus albicilla, Linnaeus, 1758
Bielik jest największym gniazdującym w Polsce ptakiem drapieżnym. W ostatnich kilkunastu latach jego liczebność w kraju wyraźnie wzrosła, lecz mimo to jest ptakiem rzadkim. W Europie potężniejsze są tylko sępy i orłosępy. Bielik gniazduje nad większymi jeziorami i rzekami oraz na wybrzeżach. Dorosłe osobniki można rozpoznać nawet z dużej odległości po białym kontrastującym ogonie. Buduje ogromne gniazda, zbliżone wielkością do gniazda bocianiego.
Występowanie: północno-wschodnia Europa, wschodnia Grenlandia, wschodnia Azja, tereny na północ od Himalajów

samiec / samica
Długość ciała: 75–90 cm
Rozpiętość skrzydeł: 200–250 cm
Masa ciała: 3,1–5,4 kg / 4,1–6,9 kg

Seeadler (DE)

łac. Haliaeetus albicilla, Linnaeus, 1758
Er ist der größte in Polen nistende Raubvogel. In den letzten Jahren hat die Zahl von Seeadlern in diesem Land deutlich zugenommen, jedoch kommt er trotzdem selten vor. In Europa sind nur Geier größer als der Seeadler. Er nistet an großen Seen und Flüssen sowie an Küsten. Erwachsene Seeadler sind schon aus großer Entfernung zu erkennen, dank dem weißen Schwanz, der mit dem Rest des Gefieders kontrastiert. Sie bauen riesige Nester, deren Größe mit dem Storchennest vergleichbar ist.
Vorkommen: Nordosteuropa, Ostgrönland, Ostasien, Gebiete nördlich des Himalaya

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 75–90 cm
Flügelspannweite: 200–250 cm
Körpermasse: 3,1–5,4 kg / 4,1–6,9 kg

White-tailed eagle (EN)

łac. Haliaeetus albicilla, Linnaeus, 1758
The white-tailed eagle is the largest bird of prey nesting in Poland. In recent years, its population in this country has significantly increased, yet it is still rare. In Europe, the only bigger birds are vultures. The white-tailed eagle nests close to larger lakes and rivers, as well as on coasts. Adult specimens can be recognized even from a distance thanks to the white tail, which contrasts strongly with the rest of the body. It builds a huge nest, similar in size to that of a stork.
Distribution: Northeast Europe, Eastern Greenland, Eastern Asia, areas north of the Himalayas

male / female
body length: 75–90 cm
wingspan: 200–250 cm
body mass: 3,1–5,4 kg / 4,1–6,9 kg

Bernikla białolica (PL)

łac. Branta leucopsis, Bechstein, 1803
Bernikle białolice są monogamiczne, tworzą pary na całe życie. To wędrowne gęsi średniej wielkości. Na zimowiskach zajmują łąki i pola położone blisko wybrzeży. Lęgi odbywają w koloniach, w towarzy-stwie innych gatunków ptaków, na arktycznych wyspach i wybrzeżach z kamienistymi, stromymi stokami, czy na półkach skalnych nad brzegami wód, aby uchronić jaja przed lisem polarnym. Samiec nie różni się w ubarwieniu od samicy. W Polsce pojawia się wyjątkowo na przelotach, najczęściej w październiku lub na przełomie marca i kwietnia.
Występowanie: wschodnia Grenlandia, Spitsbergen, południe Nowej Ziemi, północna Norwegia

samiec / samica
Długość ciała: 55–70 cm
Rozpiętość skrzydeł: 120–145 cm
Masa ciała: 1,2–1,23 kg

Weißwangengans (DE)

łac. Branta leucopsis, Bechstein, 1803
Weißwangengänse sind monogam, sie binden sich in Paare für das ganze Leben. Es sind mittelgroße Wandergänse. Im Winter besetzen sie Wiesen und Feldern nah an Meeresküsten. Das Brüten nimmt in Kolonien statt, zusammen mit anderen Vogelarten, auf Arktik-Inseln und Küsten mit steilen felsigen Abhängen, oder auf Felsvorsprüngen am Gewässer, damit die Eier vor dem Polarfuchs geschützt werden. Das Männchen unterscheidet sich nicht vom Weibchen, wenn es um die Färbung geht. In Polen tritt diese Gans nur ausnahmsweise während des Vogelzugs auf, am häufigsten im Oktober oder gegen März und April.
Vorkommen: Ostgrönland, Spitzbergen, südlich von Nowaja Semlja, Nordnorwegen

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 55–70 cm
Flügelspannweite: 120–145 cm
Körpermasse: 1,2–1,23 kg

Barnacle goose (EN)

łac. Branta leucopsis, Bechstein, 1803
Barnacle geese are monogamous; these migratory medium-sized geese mate for life. In winter they occupy meadows and fields located near the coast. They nest in colonies, in the company of other bird species, on Arctic islands and coasts, with rocky, steep slopes, or on rock shelves at the waterfront so that their eggs are protected from the polar fox. The male does not differ in colouring from the female. It doesn’t appear in Poland, except during migrations, most often in October or at the turn of March and April.
Distribution: eastern Greenland, Spitsbergen, south of Novaya Zemlya, northern Norway

male / female
body length: 55–70 cm
wingspan: 120–145 cm
body mass: 1,2–1,23 kg

Bernikla białolica (PL)

łac. Branta leucopsis, Bechstein, 1803
Bernikle białolice są monogamiczne, tworzą pary na całe życie. To wędrowne gęsi średniej wielkości. Na zimowiskach zajmują łąki i pola położone blisko wybrzeży. Lęgi odbywają w koloniach, w towarzystwie innych gatunków ptaków, na arktycznych wyspach i wybrzeżach z kamienistymi, stromymi stokami, czy na półkach skalnych nad brzegami wód, aby uchronić jaja przed lisem polarnym. Samiec nie różni się w ubarwieniu od samicy. W Polsce pojawia się wyjątkowo na przelotach, najczęściej w październiku lub na przełomie marca i kwietnia.
Występowanie: wschodnia Grenlandia, Spitsbergen, południe Nowej Ziemi, północna Norwegia

samiec / samica
Długość ciała: 55–70 cm
Rozpiętość skrzydeł: 120–145 cm
Masa ciała: 1,2–1,23 kg

Weißwangengans (DE)

łac. Branta leucopsis, Bechstein, 1803
Weißwangengänse sind monogam, sie binden sich in Paare für das ganze Leben. Es sind mittelgroße Wandergänse. Im Winter besetzen sie Wiesen und Feldern nah an Meeresküsten. Das Brüten nimmt in Kolonien statt, zusammen mit anderen Vogelarten, auf Arktik-Inseln und Küsten mit steilen felsigen Abhängen, oder auf Felsvorsprüngen am Gewässer, damit die Eier vor dem Polarfuchs geschützt werden. Das Männchen unterscheidet sich nicht vom Weibchen, wenn es um die Färbung geht. In Polen tritt diese Gans nur ausnahmsweise während des Vogelzugs auf, am häufigsten im Oktober oder gegen März und April.
Vorkommen: Ostgrönland, Spitzbergen, südlich von Nowaja Semlja, Nordnorwegen

Männchen / Weibchen
Körperlänge: 55–70 cm
Flügelspannweite: 120–145 cm
Körpermasse: 1,2–1,23 kg

Barnacle goose (EN)

łac. Branta leucopsis, Bechstein, 1803
Barnacle geese are monogamous; these migratory medium-sized geese mate for life. In winter they occupy meadows and fields located near the coast. They nest in colonies, in the company of other bird species, on Arctic islands and coasts, with rocky, steep slopes, or on rock shelves at the waterfront so that their eggs are protected from the polar fox. The male does not differ in colouring from the female. It doesn’t appear in Poland, except during migrations, most often in October or at the turn of March and April.
Distribution: eastern Greenland, Spitsbergen, south of Novaya Zemlya, northern Norway

male / female
body length: 55–70 cm
wingspan: 120–145 cm
body mass: 1,2–1,23 kg

Bażant złocisty (PL)

łac. Chrysolophus pictus, Linnaeus, 1758
Jest najbardziej kolorowy ze wszystkich gatunków bażantów. Wielu ornitologów uważa, że to jeden z najpiękniejszych ptaków na świecie. Dzień spędza na ziemi w poszukiwaniu pożywienia, noc natomiast wysoko na drzewie. Trudno zaobserwować ten gatunek w jego naturalnym gęstym i ciemnym środowisku, dlatego też niewiele wiadomo o jego zachowaniu w naturalnych warunkach.
Występowanie: wysokogórskie lasy środkowej i zachodniej części Chin na wysokości 2000 m n.p.m.

samiec
Długość ciała: 90–105 cm
Długość skrzydła: 19–21 cm
Masa ciała: 0,6–0,75 kg
samica
Długość ciała: 60–80 cm
Długość skrzydła: 16–19 cm
Masa ciała: 0,55–0,7 kg

Goldfasan (DE)

łac. Chrysolophus pictus, Linnaeus, 1758
Es ist die bunteste aller Fasanenarten. Viele Ornithologen glauben, dass Goldfasan einer der schönsten Vögel der Welt ist. Während des Tages sucht er nach Nahrung auf dem Boden und in der Nacht steht er hoch im Baum. Es ist schwierig, diese Art in ihrer natürlichen dunklen und dichten Umwelt zu beobachten, weshalb wenig über ihr Verhalten unter natürlichen Bedingungen bekannt ist.
Vorkommen: Hochgebirgswälder Zentral- und Westchinas auf einer Höhe von 2000 m ü.d.M.

Männchen
Körperlänge: 90–105 cm
Flügellänge: 19–21 cm
Körpermasse: 0,6–0,75 kg
Weibchen
Körperlänge: 60–80 cm
Flügellänge: 16–19 cm
Körpermasse: 0,55–0,7 kg

Golden pheasant (EN)

łac. Chrysolophus pictus, Linnaeus, 1758
It is the most colourful of all pheasant species. Many ornithologists believe it to be one of the most beautiful birds in the world. The golden pheasant spends the day on the ground in search of food, while during the night it sits high in a tree. It is difficult to observe this species in its preferred dense and dark environment, wherefore little is known about its behaviour in natural conditions.
Distribution: mountain forests of central and western China at an altitude of 2000 m.a.s.l.

male
body length: 90–105 cm
wing length: 19–21 cm
body mass: 0,6–0,75 kg
female
body length: 60–80 cm
wing length: 16–19 cm
body mass: 0,55–0,7 kg

Bażant miedziany (PL)

łac. Syrmaticus soemmerringii, Temminck, 1830
Jest to gatunek endemiczny, występujący tylko w Japonii, gdzie opisano pięć podgatunków. W lubiń-skim ogrodzie zoologicznym znajduje się podgatunek Syrmaticus soemmerringii soemmerringii, który jest jednym z najrzadziej spotykanych bażantów w hodowlach na świecie. Hodowana przez nas para jest obecnie jedyną w polskich ogrodach zoologicznych.
Występowanie: Japonia

samiec
Długość ciała: ok. 110 cm
Długość skrzydła: 21,5–23 cm
Masa ciała: ok. 0,91 kg
samica
Długość ciała: ok. 62 cm
Długość skrzydła: 21 cm
Masa ciała: 0,55–0,65 kg

Kupferfasan (DE)

łac. Syrmaticus soemmerringii, Temminck, 1830
Es ist eine endemische Fasanenart; sie kommt nur in Japan vor, wo fünf Unterarten beschrieben wurden. In unserem Tiergarten gibt es die Subspezies Syrmaticus soemmerringii soemmerringii, eine der am seltensten in Zucht vorkommenden Fasanenarten der Welt. Das von uns gezüchtete Paar ist derzeit das einzige Kupferfasanenpaar unter polnischen Zoos.
Vorkommen: Japan

Männchen
Körperlänge: ok. 110 cm
Flügellänge: 21,5–23 cm
Körpermasse: ca. 0,91 kg
Weibchen
Körperlänge: ok. 62 cm
Flügellänge: 21 cm
Körpermasse: 0,55–0,65 kg

Copper pheasant (EN)

łac. Syrmaticus soemmerringii, Temminck, 1830
It is an endemic species found only in Japan, where five subspecies have been described. In our zoo you can see the subspecies Syrmaticus soemmerringii soemmerringii, which is one of the rarest pheasants found in breeding around the world. The pair kept by us are currently the only copper pheasants in Polish zoos.
Distribution: Japan

male
body length: ok. 110 cm
wing length: 21,5–23 cm
body mass: ca. 0,91 kg
female
body length: ok. 62 cm
wing length: 21 cm
body mass: 0,55–0,65 kg

Bażant królewski (PL)

łac. Syrmaticus reevesii, Gray, 1829
Ptaki te zamieszkują rzadkie lasy mieszane i liściaste z podszytem krzewiastym, na wyżynach
i w górach od 300 do 2000 m n.p.m. Podobnie jak wszystkie bażanty, noce spędzają w koronach drzew, chociaż nie są zbyt sprawne w locie (za sprawą ogona, który jest najdłuższy ze wszystkich gatunków bażantów na świecie, przekraczając długość nawet 2 m).
Występowanie: środkowe i północne Chiny

samiec
Długość ciała: 200 cm (w tym 160 cm ogon)
Długość skrzydła: 60-65 cm
Masa ciała: ok. 1,5 kg
samica
Długość ciała: 75 cm
Długość skrzydła: 60-65 cm
Masa ciała: ok. 0,95 kg

Königsfasan (DE)

łac. Syrmaticus reevesii, Gray, 1829
Der Königsfasan bewohnt lichte Misch- und Laubwälder mit buschiger Streu auf Hochebenen und in Bergen, von 300 bis zu 2000 m ü.d.M. Wie alle Fasane, verbringt er Nächte in Baumkronen, obwohl er im Flug nicht sehr effizient ist; der Grund dafür ist sein Schwanz, der mit einer Länge von sogar 2 m der längste unter allen Fasanenarten der Welt ist.
Vorkommen: Zentral- und Nordchina

Männchen
Körperlänge: 200 cm (160 cm Schwanz)
Flügellänge: 60-65 cm
Körpermasse: ca. 1,5 kg
Weibchen
Körperlänge: 75 cm
Flügellänge: 60-65 cm
Körpermasse: ca. 0,95 kg

Reeves’s pheasant (EN)

łac. Syrmaticus reevesii, Gray, 1829
The Reeves’s pheasant inhabits thin mixed and deciduous forests with shrubby undergrowth in highlands and mountains at heights from 300 to 2000 metres above sea level. Like all pheasants, it spends nights in tree crowns, although it is not very capable in flight due to its tail, which is the longest out of all pheasant species in the world,
exceeding even 2 metres.
Distribution: Central and Northern China

male
body length: 200 cm (160 cm tail)
wing length: 60-65 cm
body mass: ca. 1,5 kg
female
body length: 75 cm
wing length: 60-65 cm
body mass: ca. 0,95 kg

Bażant himalajski (PL)

łac. Catreus wallichii, Hardwicke, 1827
Żyje na stromych stokach, w wysokich trawach i zaroślach na wys. 1100–3300 m n.p.m. Nigdy nie zaobserwowano w naturze osobników tego gatunku pijących wodę. Cała populacja gatunku wynosi 4–6 tys. osobników, dlatego ptaki te uznane są za zagrożone wyginięciem. W miejscach ich występowania utworzono parki narodowe, wprowadzono zakaz polowań oraz podejmowane są próby reintrodukcji.
Występowanie: środkowe i zachodnie Himalaje, Nepal, Indie, Pakistan, Tybet, Bhutan

samiec
Długość ciała: 90–112 cm
Długość skrzydła: 23,5–27 cm
Masa ciała: 1,25–1,8 kg
samica
Długość ciała: 61–67 cm
Długość skrzydła: 23,5–27 cm
Masa ciała: 0,9–1,36 kg

Wallichfasan (DE)

łac. Catreus wallichii, Hardwicke, 1827
Er besiedelt Berghänge, hohen Gras und Gestrüppe auf Höhen zwischen 1100 und 3300 m ü.d.M. Wallichfasane wurden nie im Wilden betrachtet, Wasser trinkend. Der Gesamtbestand dieser Spezies wird auf 4000–6000 Vögel geschätzt. Darum werden diese Fasane als gefährdet bezeichnet. An Orten, wo sie leben, wurden Nationalparke angelegt, es gilt dort Jagdverbot und es werden Versuche zur Auswilderung geführt.
Vorkommen: Zentral- und Westhimalaya, Nepal, Indien, Pakistan, Tibet, Bhutan

Männchen
Körperlänge: 90–112 cm
Flügellänge: 23,5–27 cm
Körpermasse: 1,25–1,8 kg
Weibchen
Körperlänge: 61–67 cm
Flügellänge: 23,5–27 cm
Körpermasse: 0,9–1,36 kg

Cheer pheasant (EN)

łac. Catreus wallichii, Hardwicke, 1827
It lives on steep slopes as well as in tall grasses and thickets, at altitudes between 1100 and 3300 m above sea level. Never have any cheer pheasants been observed drinking water in natural conditions. The entire population counts 4–6 thousand individuals, therefore these birds are considered endangered. In their natural habitats, national parks have been established, hunting has been banned and attempts are being made to reintroduce cheer pheasants.
Distribution: central and western Himalayas, Nepal, India, Pakistan, Tibet, Bhutan

male
body length: 90–112 cm
wing length: 23,5–27 cm
body mass: 1,25–1,8 kg
female
body length: 61–67 cm
wing length: 23,5–27 cm
body mass: 0,9–1,36 kg

Bażant diamentowy (PL)

łac. Chrysolophus amherstiae, Leadbeater, 1829
Jest jednym z najchętniej hodowanych bażantów, ze względu na piękny wygląd i stosunkowo małe wymagania. Gatunek ten zasiedla wysokogórskie lasy, rozległe krzewy i zarośla bambusowe. Żyje w stadach. W Anglii bażanty diamentowe, które zdołały uciec z hodowli, utworzyły kilka zdziczałych populacji.
Występowanie: Tybet, Chiny, Mjanma

samiec
Długość ciała: 105–120 cm
Długość skrzydła: 20–23 cm
Masa ciała: ok. 1,1 kg
samica
Długość ciała: 60–80 cm
Długość skrzydła: 18–20 cm
Masa ciała: ok. 0,8 kg

Diamantfasan (DE)

łac. Chrysolophus amherstiae, Leadbeater, 1829
Aufgrund seines schönen Aussehens und der Anspruchslosigkeit in der Pflege ist der Diamantfasan einer der am meisten gezüchteten Fasane. Er kommt in Hochgebirgswäldern vor, sowie im Buschwerk und Bambusdickichten.
Er lebt in Schwärmen. In England schufen die Diamantfasanen, denen es gelang, der Zucht zu entkommen, einige wilde Populationen.
Vorkommen: Tibet, China, Myanmar

Männchen
Körperlänge: 105–120 cm
Flügellänge: 20–23 cm
Körpermasse: ca. 1,1 kg
Weibchen
Körperlänge: 60–80 cm
Flügellänge: 18–20 cm
Körpermasse: ca. 0,8 kg

Lady Amherst’s pheasant (EN)

łac. Chrysolophus amherstiae, Leadbeater, 1829
Due to its beautiful appearance and small needs it is one of the most commonly bred pheasants. The species inhabits high mountain forests, extensive bushes and bamboo thickets. It lives in bouquets. In England, Lady Amherst’s pheasants that have managed to escape from breeding, have formed several feral populations.
Distribution: Tibet, China, Myanmar

male
body length: 105–120 cm
wing length: 20–23 cm
body mass: ca. 1,1 kg
female
body length: 60–80 cm
wing length: 18–20 cm
body mass: ca. 0,8 kg

Bażant birmański (PL)

łac. Syrmaticus humiae, Hume, 1881
Zamieszkuje otwarte, suche lasy (głównie dębowe i sosnowe) oraz przerywane zaroślami i tra-
wiastymi polanami rejony górskie do wysokości 3000 m n.p.m. Podobnie jak u wielu gatunków bażantów Azji Wschodniej, jego liczebność ciągle maleje w wyniku utraty siedlisk spowodowanej intensyfikacją rolnictwa. Zagrożeniem są również częste polowania prowadzone przez górskie plemiona, które zamieszkują ten sam obszar.
Występowanie: południowo-zachodnie Chiny, północna Mjanma, Indie, Tajlandia

samiec
Długość ciała: 90 cm
Długość skrzydła: 20,5–22,5 cm
Masa ciała: 0,97–1,08 kg
samica
Długość ciała: 60 cm
Długość skrzydła: 20–21 cm
Masa ciała: 0,65–0,85 kg

Burmafasan (DE)

łac. Syrmaticus humiae, Hume, 1881
Der Burmafasan lebt in offenen, trockenen Wäldern (vor allem Eichen- und Kiefernwälder), sowie auf mit Dickicht und Gras zugewachsenen Berggebieten bis zur Höhe von 3000 m ü.d.M. Wie bei vielen ostasiatischen Fasanenarten, nimmt seine Zahl ständig ab, aufgrund des durch Intensivierung der Landwirtschaft verursachten Verlustes des Lebensraums. Jagd durch Bergstämme, die auf den gleichen Gebieten leben, ist ebenfalls eine Bedrohung.
Vorkommen: Südwestchina, Nordmyanmar, Indien, Thailand

Männchen
Körperlänge: 90 cm
Flügellänge: 20,5–22,5 cm
Körpermasse: 0,97–1,08 kg
Weibchen
Körperlänge: 60 cm
Flügellänge: 20–21 cm
Körpermasse: 0,65–0,85 kg

Mrs. Hume’s pheasant (EN)

łac. Syrmaticus humiae, Hume, 1881
It inhabits open, dry forests (mainly oak and pine) as well as mountain areas covered with thickets and grassy clearings up to an altitude of 3000 m above sea level. Like many other pheasant species in East Asia, Hume’s pheasant population is decreasing as a result of habitat loss caused by the intensification of agriculture. Frequent hunting by mountain tribes that inhabit the same area is also a threat.
Distribution: southwestern China, northern Myanmar, India, Thailand

male
body length: 90 cm
wing length: 20,5–22,5 cm
body mass: 0,97–1,08 kg
female
body length: 60 cm
wing length: 20–21 cm
body mass: 0,65–0,85 kg