brak opisu

brak opisu

brak opisu

brak opisu

brak opisu

brak opisu

brak opisu

brak opisu

Żuraw zwyczajny (szary), Grus grus
Występuje w północno-wschodniej Europie, azjatyckiej części środkowej Rosji oraz Turcji.
Żywi się roślinnością oraz owadami, mięczakami i gryzoniami.
Masa ciała to od czterech i pół do sześciu kilogramów.
Gniazduje w rozproszeniu na torfowiskach, w trzcinowiskach nad jeziorami lub rzekami oraz w olsach. Jego gniazdo to kopiec z roślinności, często ulokowany w trudno dostępnym i podmokłym terenie. Żurawie szare to długodystansowi migranci; do Polski przylatują pod koniec lutego, a odlatują na przełomie października i listopada. W przypadku łagodnej zimy część populacji zostaje w kraju. Żurawia charakteryzują widowiskowe tańce godowe, wiosną przeważnie w wykonaniu pary lub setek ptaków na zlotowiskach. Ciągnące po wiosennym niebie klucze żurawi i ich kalngor są na całym świecie traktowane jako zapowiedź wiosny. U dorosłych ptaków, podczas wodzenia piskląt, następuje wymiana lotek, które wypadają niemal jednocześnie. Ptaki tracą lotność, a odzyskują ją po kilku tygodniach, gdy młode też potrafią już latać. Ma to związek z potrzebą opiekowania się pisklętami.

Żuraw mandżurski, Grus japonensis
Występuje w północno-wschodnich Chinach, na wyspie Hokkaido, zimuje w Korei, wschodnich Chinach i na Tajwanie.
Żywi się wodnymi bezkręgowcami, rybami, owadami, drobnymi płazami, gadami, gryzoniami, trzciną, trawami, ryżem i innymi zbożami.
Masa ciała to od ośmiu do jedenastu kilogramów.
Drugi pod względem wielkości żuraw żyjący na świecie, pierwszy pod względem masy ciała. Żurawie mandżurskie budują gniazda zawsze na ziemi, często w formie kopca złożonego z traw, otoczonego wodą. Na czubku głowy mają czerwony płat skóry, który staje się jaskrawy, gdy ptak jest pobudzony, bądź zaniepokojony. Całkowite pierzenie przechodzi co dwa lata, gubiąc jednocześnie wszystkie lotki i na czas pięciu, sześciu tygodni traci zdolność latania. Przypada to na czas wodzenia piskląt. We wschodniej Azji jest symbolem wierności, szczęścia, długowieczności i nieśmiertelności. Gatunek ten jest zagrożony wymarciem. Obecnie jego światowa populacja liczy około dwa tysiące siedemset pięćdziesiąt sztuk, z czego około tysiąc sztuk znajduje się w ogrodach zoologicznych. Przeciętny wiek żurawia mandżurskiego na wolności wynosi od trzydziestu do czterdziestu lat, w niewoli niektóre osobniki potrafią dożyć nawet siedemdziesięciu lat. Jest to jeden z najdłużej żyjących ptaków na świecie.

Żuraw białoszyi, Grus vipio
Występuje w Mongolii, Chinach i południowo-wschodniej Rosji.
Żywi się owadami, nasionami, roślinnością i małymi zwierzętami.
Masa ciała to około pięć i pół kilograma.
Żuraw białoszyi preferuje tereny podmokłe; okolice bagien, brzegi jezior czy szerokie doliny rzeczne, sąsiadujące z łąkami i polami. Często występuje w towarzystwie innych żurawi, np. mandżurskich. Samce podczas tokowania podnoszą skrzydła i odrzucają głowę do tyłu, wydając przy tym przenikliwe dźwięki, następnie tańczą, kłaniają się, podskakują, biegają, podrzucają patyki na trawę. Zdarza się nawet, że kilka samców potrafi wykonywać tańce godowe synchronicznie. Żurawie łączą się w pary na całe życie, lecz mimo to swoje toki odbywają każdego roku, co zmniejsza agresję, łagodzi napięcia i wzmacnia więzi pary. Populacja żurawia białoszyjego stopniowo maleje. Liczba ptaków żyjących na wolności wynosi obecnie od czterech tysięcy ośmiuset do pięciu tysięcy czterystu osobników.

Śnieżyca cesarska, Anser canagicus
Występuje na Alasce i północno-wschodniej Syberii, zimuje na Wyspach Aleuckich i na wybrzeżach Oceanu Spokojnego.
Żywi się roślinnością wodną, trawą, jagodami, mięczakami i skorupiakami.
Masa ciała to około trzy kilogramy.
Śnieżyce cesarskie gniazdują na Alasce i północno-wschodniej Syberii (wybrzeże Morza Beringa). Są one pozbawione dymorfizmu płciowego, co oznacza, że między samcem a samicą nie występują różnice w wyglądzie. Ze względu na pochodzenie należą do odpornych ptaków, dlatego bardzo dobrze znoszą warunki zimowe panujące w Polsce. Łączą się w pary na całe życie. W lipcu przechodzą okres pierzenia, czyli wymiany piór na nowe i przez pewien czas nie potrafią latać. Jest to dla nich najbardziej niebezpieczny okres, wówczas często padają ofiarą Eskimosów.

Mandarynka, Aix galericulata
Występuje w Chinach, Tajwanie, Mandżurii, Japonii oraz na Sachalinie.
Żywi się roślinnością, którą często zbiera z powierzchni wody, a także rybami, skorupiakami, mięczakami, owadami i nasionami.
Masa ciała oscyluje wokół pół kilograma.
Jest to gatunek kaczki nadrzewnej, która zakłada gniazda w dziuplach drzew pochylonych nad wodą, w budkach lęgowych, rzadko również na ziemi, pod osłoną pnia lub gęstej roślinności. Samiec w okresie godowym uzyskuje przepiękne kolory, a w czasie spoczynku upodabnia się do samicy. Często mówi się, że to najpiękniejsze kaczki na świecie. W Chinach są symbolem wierności, ponieważ łączą się w pary na całe życie. W Polsce można spotkać dziko żyjące ptaki np. w Łazienkach Królewskich, w liczbie ponad stu osobników.

Gęś tybetańska, Anser indicus
Występuje w środkowej Azji.
Żywi się zielonymi częściami roślin, ziarnami zbóż, bulwami, nasionami i owadami.
Masa ciała od 1,8 do 3,2 kilograma.
Nazywana jest również gęsią indyjską, wielkością dorównuje gęsi zbożowej. Widywana jest w Tybecie nawet na wysokości 5600 metrów nad poziomem morza. W czasie wędrówek dwa razy do roku przelatuje przez Himalaje na wysokości około 10000 metrów, czyli na wysokości lotów samolotów pasażerskich. Obserwowano również stada przelatujące nad najwyższą górą świata – Mount Everestem. Na takiej wysokości stężenie tlenu jest o połowę mniejsze niż na poziomie morza, temperatura spada nawet poniżej -50 stopni Celsjusza, a prędkość przelotu gęsi wynosi około 80 kilometrów na godzinę.

Gęgawa, Anser anser
Występuje w Eurazji, zimuje w basenie Morza Śródziemnego oraz w południowej i środkowej Azji.
Żywi się roślinnością (nasiona, kłącza, pędy, korzenie).
Masa ciała waha się od dwóch i pół do czterech kilogramów.
Gęgawa jest przodkiem gęsi domowej. Są to bardzo rodzinne ptaki, które rozpoznają się wzajemnie w stadach oraz łączą się w pary na całe życie. W przypadku straty partnera przechodzą okres żałoby i musi minąć sporo czasu, zanim wejdą w kolejny związek, a czasem już na stałe pozostają samotne. Samiec i samica ubarwione są identycznie i są tych samych rozmiarów.

Bernikla rdzawoszyja, Branta ruficollis
Występuje w zachodniej Syberii, zimuje na wybrzeżach Morza Czarnego i południowo-zachodniej części Morza Kaspijskiego.
Żywi się trawą, kłączami, cebulkami dzikiego czosnku, pszenicą.
Najmniejsza z bernikli i jedna z najładniejszych gęsi na świecie, nie do pomylenia z żadnym innym gatunkiem. Jest również jedną z najrzadszych gęsi na świecie. Ubarwienie samca i samicy niczym się nie różni. Terenem gniazdowania bernikli rdzawoszyjej jest tundra i lasotundra nad wybrzeżami lub rzekami w zachodniej części Syberii. Na przelotach spotykana w Polsce w stadach z innymi gatunkami gęsi, jest bardzo trudna do wypatrzenia, mimo wyróżniającego się upierzenia.

Bernikla białolica, Branta leucopsis
Występuje na Grenlandii, Spitsbergenie i w Norwegii
Żywi się roślinnością (także wodną), mięczakami, skorupiakami i pozostałościami po kukurydzy.
Masa ciała waha się między 1,2 a 2,3 kilograma.
Bernikle białolice są monogamiczne, tworzą pary na całe życie. To wędrowne gęsi średniej wielkości. Na zimowiskach zajmują łąki i pola położone blisko wybrzeży. Lęgi odbywają w koloniach, w towarzystwie innych gatunków ptaków, na arktycznych wyspach i wybrzeżach z kamienistymi, stromymi stokami, czy na półkach skalnych nad brzegami wód, aby uchronić jaja przed lisem polarnym. Samiec różni się w ubarwieniu od samicy. W Polsce pojawia się wyjątkowo na przelotach, najczęściej w październiku lub na przełomie marca i kwietnia.

Nazwa tego gatunku pochodzi od stuokiego olbrzyma z mitologi greckiej – Argosa.
Ma to związek z rysunkiem na piórach, które przypominają oczy.
Samce posiadają bardzo długi ogon, w którym najdłuższe są dwie środkowe sterówki.
Tańce godowe argusów należą do najbardziej spektakularnych w ptasim świecie.