brak opisu

brak opisu

Czubatka polska miniaturowa, Gallus gallus domesticus
Występuje w Polsce.
Żywi się ziarnem, marchwią, cebulą, jabłkiem, zielonką.
Masa ciała to najczęściej osiemset gramów u samicy i dziewięćset gramów u samca.
Jest jedną z najstarszych ras kur pochodzących z Polski, stanowiąc niegdyś nieodłączny element krajobrazu na wsiach i we dworach. Przez setki lat wszystkie kury czubate w całej Europie nazywane były „polskimi”. Zmieniło się to podczas kongresu hodowców w Dreźnie w tysiąc osiemset sześćdziesiątym dziewiątym roku, kiedy Polski nie było na mapie świata. Odmiany, które posiadają czub, brak grzebienia i brodę nazwano wówczas kurami padewskimi. Czubatka polska jest typową rasą wystawową, bez większego znaczenia w gospodarce. Są to ptaki łagodne, czujne i dość płochliwe, ale wyróżniające się sporym temperamentem.

Alpaka, Vicugna pacos
Występuje w środkowych i południowych Andach.
Żywi się trawą, ziołami, roślinami poduszkowymi, krzewami.
Masa ciała to od pięćdziesięciu do osiemdziesięciu kilogramów.
Alpaki pochodzą z Ameryki Południowej, zamieszkują góry od wysokości trzech tysięcy pięciuset do pięciu tysięcy metrów nad poziomem morza. Wśród alpak wyróżniamy dwie rasy: suri oraz huacaya. Hodowane są głównie dla wełny, która jest bardzo delikatna, ciepła i zdrowa. Dlatego produkuje się z niej między innymi hipoalergiczne kołdry, koce czy wysokiej jakości odzież. Prosimy pamiętać, że alpaki nie lubią głaskania po głowie, ponieważ posiadają w tym miejscu wrażliwe gruczoły zapachowe. Nie przestrzegając tych zasad najpewniej zostaniemy opluci. Dotykać można ostrożnie szyi i tułowia.

Zielononóżka kuropatwiana, Gallus gallus domesticus
Występuje w Polsce.
Żywi się koniczyną, pokrzywą, lucerną, burakami pastewnymi i cukrowymi, marchwią, ziarnami zbóż, otrębami pszennymi i owsianymi.
Masa ciała to od kilograma ośmiuset gramów do dwóch kilogramów siedmiuset gramów.
Jest to polska rasa kur w typie ogólnoużytkowym, która została wyhodowana na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku. Nazwa pochodzi od oliwkowego koloru nóg tych ptaków. Charakteryzują się przede wszystkim dużą nieśnością (od stu pięćdziesięciu do stu osiemdziesięciu jaj rocznie) i smacznym mięsem, przy jednocześnie niewielkich wymaganiach pokarmowych oraz przy dużej samodzielności w wyszukiwaniu pokarmu, bardzo dużą odpornością na choroby i niskie temperatury. Wielką zaletą jej znoszonych przez zielononóżki są wysokie wartości odżywcze oraz o trzydzieści procent niższa zawartość cholesterolu w porównaniu do jaj kur innych ras.

Perlica zwyczajna, Numida meleagris
Występuje w Afryce i na Półwyspie Arabskim.
Żywi się nasionami, pędami, owocami, owadami, pajęczakami, ślimakami.
Masa ciała to jeden i dwie dziesiąte kilograma u samic oraz półtora kilograma u samców.
Perlice, nazywane zwyczajowo perliczkami, pochodzą z Afryki. Ptaki żyjące w naturze wyróżniają się bardzo dobrym przystosowaniem do trudnych warunków środowiskowych, potrafią przetrwać okresowy brak wody. Noc spędzają, podobnie jak bażanty, na drzewach. Udomowione zostały około dwa tysiące lat temu i nadal występują u nich cechy ptaków dziko żyjących. Latają słabo i niechętnie, ale za to są dobrymi biegaczami, w ciągu dnia pokonują około pięć kilometrów. To ptaki bardzo płochliwe, natychmiast reagują, gdy w ich otoczeniu pojawia się drapieżnik. Objawia się to głośnym skrzeczeniem, którym alarmują całą okolicę.

Owca olkuska, Ovis aries
Występuje w Polsce.
Żywi się trawą, sianem, owsem.
Masa ciała to około czterdzieści kilogramów u samicy i czterdzieści pięć kilogramów u samca.
To jedna z rodzimych ras owiec, występująca regionalnie, wyhodowana została w okolicach Olkusza. Niewątpliwie cechą wyróżniającą owce olkuskie jest ich wysoka plenność, wynosząca średnio dwieście procent, najczęściej bliźniaki i trojaczki, a rekorodowo nawet siedmioraczki. W dwa tysiące drugim roku, jako pierwsza i jedyna rodzima rasa owiec, została wyeksportowana za granicę do Czech i na Słowację. Zainteresowanie hodowców z zagranicy owcą olkuską jest najlepszym potwierdzeniem wyjątkowych wartości cech użytkowych tej rasy owiec, w tym produkcji jagnięciny. Owca okluska to bardzo łagodna rasa polecana również do gospodarstw agroturystycznych.

Osioł domowy, Equus asinus
Występuje w Afryce i na Półwyspie Arabskim.
Żywi się trawą, korą, gałęziami drzew i krzewów, sianem i słomą.
Masa ciała to około dwieście pięćdziesiąt kilogramów.
Osioł został udomowiony około sześć tysięcy lat temu w Dolinie Nilu (Afryka). Obecnie hodowany jest na całym świecie jako zwierzę juczne, pociągowe, pod wierzch (głównie w słabo rozwiniętych krajach), a od niedawna także do onoterapii. Wyróżnia się spokojnym charakterem, jest przyjazny, ostrożny, inteligentny, ciekawski, czasem bywa uparty, ale mimo wszystko chętny do nauki. Przeładowany, dbając o własne zdrowie, nie pójdzie dalej dopóki nie zostanie częściowo odciążony. Ze skrzyżowania ogiera osła i klaczy konia rodzi się muł, natomiast oślicy i ogiera konia – osłomuł.

Kura serama, Gallus gallus domesticus
Występuje na Półwyspie Malajskim.
Żywi się koniczyną, pokrzywą, marchwią, ziarnami zbóż, otrębami pszennymi i owsianymi.
Masa ciała to maksymalnie pół kilograma.
Jest to najmniejsza rasa kur występujących na świecie, pochodząca z Półwyspu Malajskiego. Uroku dodaje jej szczególna osobowość, ale również to, że jest bardzo ufna i przyjazna w stosunku do ludzi oraz daje się łatwo oswajać. Rasa ta została sprowadzona do Ameryki Północnej dopiero w dwa tysiące pierwszym roku, następnie przez Holandię trafiła do kolejnych krajów europejskich. W Stanach Zjednoczonych kura serama jest obecnie jednym z najbardziej popularnych zwierząt domowych. Ciekawostką są również zawody w śpiewie kogutów, które odbywają się w Tajlandii.

Kuc szetlandzki, Equus caballus
Występuje na Wyspach Szetlandzkich.
Żywi się trawą, owsem, kukurydzą, pszenicą, koniczyną, sianem.
Masa ciała to średnio dwieście dwadzieścia kilogramów.
Są to niewysokie koniki mierzące do stu siedmiu centymetrów wzrostu w kłębie, które zamieszkują Wyspy Szetlandzkie, tereny położone na północ od Wielkiej Brytanii. Niegdyś wykorzystywane były w kopalniach, transporcie i w pracach na roli. Wypas ich od wieków odbywa się cały rok na dworze, bez stajni. Dzięki temu są bardzo silne, wytrzymałe, odporne na choroby i długowieczne. Wyróżniają się cierpliwym, spokojnym i łagodnym charakterem. Wiele światowej sławy gwiazd w jeździectwie zaczynało swoją naukę od tych właśnie koni.

Królik domowy, Oryctolagus coniculus
Występuje w Europie i Afryce Północnej.
Żywi się sianem, owsem, warzywami okopowymi, gałązkami drzew i krzewów owocowych.
Masa ciała waha się w zakresie od jednego do dziesięciu kilogramów (zależnie od rasy).
Pochodzi od dzikiego królika europejskiego. Jego naturalnym terenem występowania była Europa i Afryka Północna. Zaliczany jest do zajęczaków, czasem mylnie klasyfikowany jako gryzoń. Udomowiony został w Hiszpanii. Króliki charakteryzują się długimi uszami, które umożliwiają im lepszy słuch oraz biorą udział w termoregulacji ciała. W ciągu dnia potrafią żerować od sześćdziesięciu do osiemdziesięciu razy, a czas posiłku trwa około minuty. Najmniejsze rasy królików nie ważą nawet jednego kilograma, natomiast największą żyjącą rasą na świecie jest Flemish Giant – olbrzym biegijski ważący ponad dziewięć kilogramów.

Krowa białogrzbieta, Bos taurus taurus
Występuje w Polsce.
Żywi się trawą, łodygami, zielonymi częściami roślin, sianem.
Masa ciała wynosi od sześciuset do ośmiuset kilogramów.
Krowa białogrzbieta wywodzi się znad dolnej Wisły, Bugu, Sanu oraz Narwi. Rasa ta od wieków występowała na terenach Polski, lecz według drugiej hipotezy przywędrowała do nas przed wiekami z okolic Bałtyku. Charakteryzuje się dużą zdrowotnością oraz wytrzymałością na trudne warunki atmosferyczne, a także doskonale wykorzystuje paszę. Umaszczenie jest zwykle biało czarne, rzadziej czerwone, z białym pasem na grzbiecie. Pracami odtwarzającymi rasę zajął się Uniwersytet Przyrodniczy w Lublinie i od dwa tysiące trzeciego roku bydło białogrzbiete znajduje się w Programie Ochrony Zasobów Genetycznych Zwierząt w Polsce.

Koza sandomierska, Capra hircus
Występuje w Polsce.
Żywi się zielonką, sianem, marchwią, owsem, suchym chlebem.
Masa ciała to od sześćdziesięciu do sześćdziesięciu pięciu kilogramów.
Koza sandomierska jest jedną z trzech polskich ras kóz obok karpackiej i kazimierzowskiej. Powstała wraz z początkiem chasydyzmu w Polsce na przełomie dziewiętnastego i dwudziestego wieku w dorzeczu Wisły i Sanu. Wypasana była w Puszczy Sandomierskiej. Niestety, była już bliska całkowitemu wymarciu. Od dwa tysiące szesnastego roku trwają prace odtwarzające rasę prowadzone na Uniwersytecie Przyrodniczym w Lublinie. Niewątpliwym plusem kozy sandomierskiej są walory smakowe mleka, gdzie charakterystyczny kozi zapach jest niewyczuwalny!

Koza karpacka, Capra hircus
Występuje w Polsce.
Żywi się zielonką, sianem, marchwią, owsem, suchym chlebem.
Masa ciała to od czterdziestu do czterdziestu pięciu kilogramów u samic i od czterdziestu pięciu do pięćdziesięciu kilogramów u samców.
Jedna z trzech polskich ras kóz, wszechstronnie użytkowa. W dwa tysiące piątym roku odnaleziono ostatnie dwa gospodarstwa, w których hodowano kozy karpackie. Dzięki staraniom Zakładu Doświadczalnego Instytutu Zootechniki Państwowego Instytutu Badawczego w Odrzechowej i Ogrodu Zoologicznego we Wrocławiu w dwa tysiące dwunastym roku liczba matek wzrosła do czterdziestu sztuk. Mleko kozie uchodzi za bardzo zdrowe, podaje się je dzieciom, używane jest również jako lek przy chorobach płuc. W okresie wojennym, kozy ratowały ludzi przed śmiercią z niedożywienia. Przy skromnym i niewybrednym posiłku koza daje około jednego litra tłustego i pożywnego mleka dziennie.

Koza karłowata, Capra hircus
Występuje w Azji.
Żywi się zielonką, sianem, marchwią, owsem, suchym chlebem.
Masa ciała to około dwadzieścia pięć kilogramów.
Kozy karłowate, zwane również miniaturowymi, pochodzą z Azji, gdzie zostały udomowione około dziesięć tysięcy lat temu. Jest to rasa wszechstronnie użytkowa z przeznaczeniem na mleko i mięso. Dawniej wysuszone odchody kóz używano jako materiał opałowy. Rasa ta jest wytrzymała i odporna na zmienne warunki klimatyczne. Ze względu na bardzo łagodny temperament oraz łatwą hodowlę coraz częściej spotyka się je w gospodarstwach agroturystycznych i w chowie amatorskim. To właśnie koza, przez swoją ciekawość, odkryła krzak dziko rosnącego kawowca na pastwiskach w starożytnej Etiopii.

Indyk dziki, Meleagris gallopavo
Występuje w Ameryce Północnej.
Żywi się zielonymi częściami roślin, nasionami, drobnymi zwierzętami, korzeniami.
Masa ciała to od dziewięciu do dwudziestu dwóch kilogramów (zależnie od rasy).
Zamieszkuje lasy Ameryki Północnej. Samiec jest dużo większy od samicy, masa jego przekracza nawet dziesięć kilogramów. Głowa i szyja są nagie, pokryte koralami, (od barwy czerwonej po biało-niebieską). Gniazdo zakładają na ziemi, do którego jaja składają często dwie samice, wysiadując je na zmianę. Potrafią latać blisko ziemi na odległość nie większą niż czterysta metrów, najczęściej wzbija się w powietrze podczas ucieczki przed drapieżnikiem. Noc spędza wysoko na drzewach. W Stanach Zjednoczonych pieczony indyk jest tradycyjną potrawą podczas Święta Dziękczynienia.