Uszak biały
łac. Crossoptilon crossoptilon drouynii, Hodgson, 1838

Występuje w wysokogórskich prześwietlonych lasach z gęstym podszytem, na wysokości 3000–4500 m n.p.m., w pobliżu źródeł wody (zimą zastępuje ją śniegiem). W okresie zimowym ptaki te łączą się w większe grupy i schodzą do lasów w niższych rejonach. Tak jak u wszystkich rodzajów uszaków, samce i samice ubarwione są jednakowo. W ziemi ryją tylko dziobem, który jest do tego specjalnie przy-stosowany (jest silny i szeroki).
Występowanie: od wschodniego Tybetu do południowo-zachodniego Junnanu; zachodni Syczuan, południowy Qinghai

samiec / samica
Długość ciała: 86–96 cm
Długość skrzydła: 21–26 cm / 20–22 cm
Masa ciała: 1,35–1,45 kg / 0,9–1,05 kg

Tragopan modrolicy
łac. Tragopan temminckii, Gray, 1831

Jest najmniej zagrożonym gatunkiem spośród tragopanów, a przez wielu uważany jest za najładniejszego. Prowadzi skryty, nadrzewny tryb życia. Gniazdo zakłada przeważnie na drzewach lub półkach skalnych. Często zajmuje gniazda innych ptaków, skąd pisklęta po wyschnięciu wyskakują na ziemię, a po kilku dniach potrafią latać. Tragopany jako jedyne z bażantów nie zakładają gniazd na ziemi. Podczas godów samce nadymają jaskrawo kolorowe worki skórne w kształcie śliniaka.
Występowanie: od wschodnich Himalajów do zachodnich Chin i Wietnamu

samiec
Długość ciała: ok. 65 cm
Długość skrzydła: 21–26 cm
Masa ciała: 1,35–1,45 kg

samica
Długość ciała: ok. 58 cm
Długość skrzydła: 20–22 cm
Masa ciała: 0,9–1,05 kg

Pójdźka
łac. Athene noctua, Scopoli, 1769

Należy do mniejszych sów, a jej charakterystyczny, krzykliwy głos pozwala odróżnić ją od innych gatunków nawet po ciemku. Pójdźka charakteryzuje się płaską głową oraz szaro-brązowym upierzeniem z jaśniejszym spodem. Wiosną samica składa do 4 jaj, które samodzielnie wysiaduje, a samiec w tym czasie zapewnia jej pożywienie. Gdy pisklęta się wyklują, są karmione przez obojga rodziców. W wieku ok. siedmiu tygodni młode opuszczają gniazdo, choć latać uczą się dopiero 1–2 tygodnie później. Pójdźka najczęściej żywi się owadami i małymi ssakami, ale poluje też na dżdżownice, małe płazy, gady i ptaki. Sowy te są terytorialne: samce atakują intruza na swoim terenie.
Występowanie: Europa, środkowa Azja, północna Afryka

samiec / samica
Długość ciała: 23–25 cm
Rozpiętość skrzydeł: 54–58 cm
Masa ciała: 0,16–0,17 kg / 0,17–0,2 kg

Płomykówka
łac. Tyto alba, Scopoli, 1769

Średniej wielkości sowa, ściśle związana z osadami ludzkimi. Zamieszkuje np. stodoły, dzwonnice, strychy. Jej upierzenie jest charakterystyczne i trudno ją pomylić z inną sową. Szary grzbiet i głowa posiadają rdzawe plamki, przypominające płomienie, do których odnosi się nazwa. Czarne oczy mocno kontrastują z białą szlarą, kierującą fale dźwiękowe do uszu. Płomykówka najbardziej aktywna jest o zmroku i świcie, kiedy to poluje głównie na gryzonie, mniejsze ptaki albo żaby. Sowa ta nie pohukuje, a jedynie wydaje chrapliwe dźwięki. Dawniej jej krzyki i wrzaski interpretowano jako odgłosy duchów.
Występowanie: Europa, Azja Południowa, środkowo-południowa Ameryka, środkowo-południowa Afryka, Australia

samiec / samica
Długość ciała: 33–40 cm
Rozpiętość skrzydeł: 80–95 cm
Masa ciała: 0,28–0,45 kg

Frankolin żółtogardły
łac. Pternistis leucoscepus, Gray, 1867

Frankolin żółtogardły jest najbardziej aktywny o świcie i zmierzchu. Często podąża za większymi zwierzętami roślinożernymi, takimi jak słonie czy nosorożce, wybierając z ich odchodów niestrawione ziarna. Dymorfizm płciowy praktycznie nie występuje u tych ptaków. Podczas godów samce wchodzą na szczyt termitier lub na większe kopce utworzone ze skał i tam starają się śpiewem wabić samice. Choć nie jest to gatunek zagrożony, zauważono, że jego populacja wyraźnie spada z powodu nadmiernej liczby polowań.
Występowanie: środkowo-wschodnia część Afryki

samiec / samica
Długość ciała: 33–35 cm
Długość skrzydła: 17–21 cm
Masa ciała: 0,65–0,89 kg / 0,4–0,61 kg

Czubacz hełmiasty
łac. Pauxi pauxi, Linnaeus, 1766

Zamieszkuje tropikalne lasy lub ich obrzeża, a szczególnie lubi gęste zarośla. Obie płcie ubarwione są w taki sam sposób. Po wykluciu samice są najpierw czerwono-brązowe, dopiero potem wybarwiają się na czarno. Czubacze potrafią bardzo dobrze latać i sprawnie przemieszczają się z jednego drzewa na drugie. Zagrożeniem dla tego gatunku jest utrata siedlisk, polowania oraz kłusownictwo. Indianie umieszczają głowy czubaczy przy wejściu do domu, a ich liczba jest wyznacznikiem statusu społecznego gospodarza.
Występowanie: północno-wschodnia Kolumbia, północno-zachodnia Wenezuela

samiec / samica
Długość ciała: 85–92 cm
Rozpiętość skrzydeł: 38,2–42,7 cm / 36,3–38,5 cm
Masa ciała: 3,5–3,75 kg / ok. 2,65 kg

Bażant himalajski
łac. Catreus wallichii, Hardwicke, 1827

Żyje na stromych stokach, w wysokich trawach i zaroślach na wys. 1100–3300 m n.p.m. Nigdy nie zaobserwowano w naturze osobników tego gatunku pijących wodę. Cała populacja gatunku wynosi 4–6 tys. osobników, dlatego ptaki te uznane są za zagrożone wyginięciem. W miejscach ich występowania utworzono parki narodowe, wprowadzono zakaz polowań oraz podejmowane są próby reintrodukcji.
Występowanie: środkowe i zachodnie Himalaje, Nepal, Indie, Pakistan, Tybet, Bhutan

samiec
Długość ciała: 90–112 cm
Długość skrzydła: 23,5–27 cm
Masa ciała: 1,25–1,8 kg

samica
Długość ciała: 61–67 cm
Długość skrzydła: 23,5–27 cm
Masa ciała: 0,9–1,36 kg

Argus malajski
łac. Argusianus argus, Linnaeus, 1766

Nazwa tego gatunku pochodzi od stuokiego olbrzyma z mitologii greckiej: Argosa. Ma to związek z rysunkami na piórach, które przypominają oczy. Samce posiadają bardzo długi ogon, w którym najdłuższe są dwie środkowe sterówki. Tańce godowe argusów należą do najbardziej spektakularnych w ptasim świecie.
Występowanie: Półwysep Malajski, Wietnam, Sumatra, Borneo, południowo-zachodnia Tajlandia

samiec
Długość ciała: 160–203 cm
Długość skrzydła: 80–100 cm
Masa ciała: 2–2,6 kg

samica
Długość ciała: 72–76 cm
Długość skrzydła: 30–35 cm
Masa ciała: 1,6–1,7 kg